ความหมายและแนวคิดการล้างบาปในพระพุทธศาสนา : หน้า 137/214

ในศาสนาอื่นอย่างไร และสามารถตอบคำถามเรื่องการล้างบาปในพระพุทธศาสนาแก่ผู้ที่สงสัยให้เข้าใจจน หายสงสัยได้ นอกจากนี้จะได้นำความรู้ที่ได้นี้ไปใช้ในชีวิตประจำวันได้อย่างถูกต้อง 6.2.1 ความหมายของคำว่าล้างบาปในพระพุทธศาสนา อันที่จริง คำว่า ล้างบาป ไม่ได้มีกล่าวถึงโดยตรงในคำสอนของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพราะเหตุที่ พระองค์มุ่งเน้นการกระทำตนให้บริสุทธิ์ทั้งกาย วาจา ใจ เพื่อความหลุดพ้นจากกิเลสอาสวะเป็นสำคัญอยู่ แล้ว ซึ่งจะหมายถึงการที่กำจัดกิเลสอาสวะซึ่งเป็นตัวก่อบาปให้หมดไปจากใจ อันเป็นนัยของการล้างบาปก็ได้ แต่มิได้หมายถึงการล้างบาปที่เกิดขึ้นจากการกระทำชั่ว มีวิบากเป็นผลแล้ว ซึ่งในลักษณะนี้ไม่สามารถ ล้างบาปได้อย่างที่เข้าใจโดยทั่วไป ส่วนคำว่า ล้างบาป หรือบางทีใช้คำว่า ลอยบาปนั้น เป็นคำในศาสนาพราหมณ์ ซึ่งเป็นศาสนา เก่าแก่ที่ชาวอินเดียนับถือกันมากในสมัยนั้น และมักจะประกอบพิธีการล้างบาปในแม่น้ำคงคาอยู่เสมอ เมื่อพระพุทธองค์ตรัสรู้แล้วได้เผยแผ่ธรรมะไปทั่วประเทศอินเดีย วิธีการอย่างหนึ่งที่พระองค์ทรงสอนคน ต่างศาสนา คือ การใช้ลักษณะคำเดิมของศาสนานั้น อย่างคำว่า ล้างบาป ลอยบาปของศาสนาพราหมณ์ เป็นต้น ทรงใช้คำนี้กับพวกพราหมณ์ แต่ทรงบอกวิธีการปฏิบัติที่แตกต่างและดีกว่า การที่พระพุทธองค์ ทรงกระทำเช่นนั้นก็เพื่อให้พราหมณ์เปิดใจยอมรับก่อน ซึ่งเมื่อได้รับฟังธรรมะจากพระองค์แล้วก็จะเข้าไป อยู่ในใจได้ง่าย จนในที่สุดพราหมณ์ก็หันมานับถือพระรัตนตรัย ก่อนที่จะศึกษาเรื่องวิธีการล้างบาปในพระพุทธศาสนา นักศึกษาควรทำความเข้าใจความหมาย ของคำว่าล้างบาปในลักษณะที่แยกคำ เพื่อให้ได้คำแปลและความหมายที่ชัดเจนยิ่งขึ้น เนื่องจากคำนี้ยัง ไม่มีใช้ในพระพุทธศาสนาดังที่กล่าวมาแล้ว จึงจำเป็นจะต้องให้คำจำกัดความใหม่ ล้างบาป ประกอบด้วยคำ 2 คำ คือ คำว่า ล้าง และคำว่า บาป หากแยกคำแล้ว จะได้ความว่า ล้าง' แปลว่า ทำให้หมดสิ้นไป โดยใช้สิ่งเช่นน้ำหรือไฟ เป็นต้น และมีกรรมวิธีต่างๆ เช่น กวาดล้าง ชะล้าง ชำระล้าง ล้างกลิ่น ล้างคาว ล้าง โดยปริยายหมายถึง ลักษณะที่คล้ายคลึง เช่น ฆ่าล้างโคตร สงครามล้างชาติ ส่วนคำว่า บาป มีคำแปลและความหมายได้หลายนัย คือ บาป แปลว่า กรรมที่ทำให้สัตว์ถึงทุคติ กรรมอันเป็นเหตุให้ไปอบาย บาป คือ ความชั่ว ความผิด ความมัวหมอง กรรมชั่ว กรรมไม่ดี ซึ่งเมื่อทำแล้วเป็นเหตุให้ถึง ทุคติภูมิ เป็นสิ่งตรงกันข้ามกับบุญ พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2542, (กรุงเทพฯ นานมีบุ๊คส์พับลิเคชั่น, 2546), หน้า 1005 - พระธรรมกิตติวงศ์ (ทองดี สุรเตโช ป.ธ. 9 ราชบัณฑิต), คำวัด (กรุงเทพฯ : เลี่ยงเชียง) บ ท ที่ 6 ท ร ร ศ น ะ เ รื่ อ ง ก า ร ล้ า ง บ า ง ใ น พ ร ะ พุ ท ธ ศ า ส น า DOU 127