วิบากและกฎแห่งกรรม : หน้า 155/214

วิบาก คือผลแห่งกรรมชั่ว หรือได้รับวิบากที่เป็นทั้งกรรมดีและกรรมชั่ว คนเราทุกคนจึงต้องหมั่นทำแต่กรรมดี ละเว้นความชั่วทุกชนิด ไม่ว่าจะกาลไหนๆ ในที่สุดแล้วความดีต่างๆ ที่เราได้ทำเอาไว้ก็จะติดตัวไป และยัง เป็นภาพที่ดี ที่บังเกิดขึ้นในใจตลอดไป ในบทเรียนนี้ นักศึกษาจะได้เรียนรู้กรณีศึกษาจาก Case Study ที่นำเสนอในโรงเรียนอนุบาล ฝันในฝันวิทยา เพื่อให้เข้าใจเรื่องกฎแห่งกรรมได้ชัดเจนยิ่งขึ้นและเพื่อความสำรวมระวังที่จะไม่กระทำ บาปอกุศล และหมั่นสั่งสมบุญกุศลให้ยิ่งๆ ขึ้นไป 7.1 สรรพสัตว์แตกต่างกันเพราะกรรม จากเนื้อหาในบทเรียนที่ได้ศึกษาผ่านมาแล้ว จะเห็นว่าชีวิตของมนุษย์ไม่ได้สิ้นสุดอยู่ที่เชิงตะกอน แต่มนุษย์จำต้องละทิ้งร่างกายเอาไว้เบื้องหลังแล้วต้องเดินทางไปตามแต่กรรมที่ตัวเองกระทำเอาไว้ เมื่อครั้งเป็นมนุษย์ เพราะฉะนั้นชีวิตของมนุษย์จึงไม่สูญสิ้นไป ดังที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ตรัสเอาไว้ว่า “ดูกรพราหมณ์และคฤหบดีทั้งหลาย สัตว์บางพวกในโลกนี้ เข้าถึงอบาย ทุคติ วินิบาต และนรก เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก เพราะเหตุประพฤติไม่เรียบร้อย คือไม่ประพฤติธรรม อย่างนี้แล ดูกรพราหมณ์และคฤหบดีทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลายบางพวกในโลกนี้ เข้าถึงสุคติโลกสวรรค์ เบื้องหน้าแต่ตายเพราะกายแตก เพราะเหตุประพฤติเรียบร้อย คือประพฤติธรรมอย่างนี้แล จากพุทธพจน์บทนี้ ทำให้เราทราบได้ชัดว่า มนุษย์และสรรพสัตว์ทั้งหลายล้วนเคยเกิดตายมาแล้ว นับครั้งไม่ถ้วน ในแต่ละครั้งก็มีความเป็นไปของแต่ละบุคคลที่แตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับกรรมดีและกรรมชั่ว ที่ตนได้กระทำไว้ ซึ่งอาจแบ่งออกได้เป็น 3 ประเภท คือ 1. พวกที่หมดกิเลสแล้ว บุคคลพวกนี้จะไม่ไปทั้งนรก ไม่ไปทั้งสวรรค์ แต่ว่าจะไปนิพพานและ ไม่ย้อนกลับมาเกิดอีกแล้ว ดังเช่นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและพระอรหันต์ทั้งหลาย 2. พวกทำความชั่วเอาไว้มาก บุคคลพวกนี้ตายแล้วไปนรก และถูกทัณฑ์ทรมานเป็นเวลายาวนาน พอหมดกรรมก็กลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีก แต่เป็นมนุษย์ที่ไม่สมบูรณ์ เพราะยังมีเศษกรรมติดมาตั้งแต่อยู่ใน ครรภ์มารดา นอกจากบิดามารดาจะลำบากแล้ว ตัวเองก็ลำบาก 3. พวกทำความดีเอาไว้มาก บุคคลพวกนี้ตายแล้วไปสวรรค์ พอหมดกำลังบุญส่วนนั้น บุญ ส่วนที่ยังเหลืออยู่ก็ส่งให้กลับมาเกิดเป็นมนุษย์อีก เพราะยังไม่หมดกิเลส และเป็นมนุษย์ที่สมบูรณ์ตั้งแต่อยู่ ในครรภ์มารดา เป็นที่รักของบิดามารดา มีฐานะดี มีสมบัติมากมาย สติปัญญาก็เฉียบแหลมมาตั้งแต่เด็ก เลี้ยงก็ง่าย ไม่งอแง ไม่เป็นโรค ไม่มีใครคิดอยากจะไปทำร้าย สาเลยยกสูตร, มัชฌิมนิกาย มูลปัณณาสก์ มจร, เล่ม 12 ข้อ 475 หน้า 478 บ า ที่ 7 ก ร ณี ศึ ก ษ า เ รื่ อ ง ก า แ ห่ ง ก ร ร ม DOU 145