ตำรับอักษรพื้นเมืองวัฒนธรรม : หน้า 221/278

ตำรับอักษรพื้นเมืองวัฒนธรรม คัดลอกจากคำบรรยาย วัดนอก ภาคกลาง ความรู้เท่าที่ได้จากการสังเกตจากการศึกษาวิจัย สืบเนื่องจากการศึกษาปรากฏในตำรากาทิชะ ตำราของชาติพันธุ์ไทยอันรับทำบทละครบทตัวละคร ซึ่งเป็นบรรพบุรุษของ มรดกวัฒนธรรม คำว่า “กรณี” หมายถึง ที่อักษรมี < ส > คือ ชิวาหมู่-ท่ามกลางลิ้น ๑. ชิวาหมู่คู่-ดับปลายลิ้นเข้ามา ๑. ชิวาหมู่คู่-ปลายลิ้น ๑. สกุลฐาน-ฐานของตน ๑ ชิวาหมู่ - ท่ามกลางลิ้น เป็นบรรพบุรุษที่เป็น ตาละ คือ อี.อิ. จิน. อ ณ. ญ. ชิวาหมู่คู่ - ดับปลายลิ้นเข้ามาเป็นบรรพบุรุษของอักษรที่เป็น มุนทะ คือ อุ. อา. ณ. ๕. พ. ชิวาหมู่คู่ - ปลายลิ้น เป็นบรรพบุรุษของอักษรที่เป็น ทับระคือ ตัว อ ท. น. สกุลฐาน-ฐานของตนเป็นบรรพบุรุษของอักษรที่เหลือจากนั้น คือ ที่เป็นกันบ้าง โองูรบ้าง นำนิฐฐานะบ้าง และของอักษรที่เกิดใน ฐานทั้งหมด เสียงอักษร มตระที่จะกล่าวอักษรนี้ดังกล่าวข้างต้น คือ สะ , สัน, มาตรเดียว, ระแยะ ๒ มาตรา, ระยะที่เป็นลักษณะสังคมโดยอิงอ้าง ๓ มาตรา, ส่วนพยัญชนะทุก ๆ ตัว ที่มามาตรานั้นจะคบกัน เช่น ต, ม, มุ, ว, เป็นต้น ก็จามาตรา ท่าน กำหนดระยะเสียงของอักษรเทียบกับวินาที ดังนี้ สะระัน ๑ ตัว เท่ากับ รร.วินาที ระยะยาว ๑ ตัว เท่ากับ วินาที ระยะมัยพัฒนะสั่งไว้เมื่อก่อนดัง เท่า กับ หนึ่งวินาทีรึ่ง พยัญชนะตัวเดียว ๆ เท่ากับ หนึ่งใน ๔ ของวินาที พยัญชนะควบ เช่น คอ ย เท่ากับ หนึ่งใน ๔ ของวินาที