ปฏิรูปและความเข้าใจในร่างกาย : หน้า 206/272

สร้างร่างกายทั้งของเราและของคนอื่น บางช่วงเราก็คิดว่าเป็นปฏิรูป บางช่วงเราก็คิดว่าไม่เป็นปฏิรูปอย่างนั้นไหม พระประทีป ทีปวิไชย ใช่ครับ เพราะทุกครั้งที่เรามีสติ อิ่มเอิบอยู่ในธรรมเราจะสามารถยั้งชั่งใจ มีปัญญา สามารถเตือนตนเองและสอนตนเองได้ว่ากายเป็นสิ่งปฏิรูป แต่พอเวลาเราเผลอต่อเมื่อไหร่ ใจไม่อยู่ที่ศูนย์กลางกาย ความคิดต่าง ๆ ก็จะบังแต่งใจให้เราขาดความยับยั้งชั่งใจ ทางความคิด ตามธรรมชาติจนใจไม่หยุดนิ่ง บางครั้งก็ปล่อยให้ความคับแค้นและสิ้นมันหยั่งงั้นใจ ทำให้เราผลอิ่มไปว่าร่างกายเป็นสิ่งปฏิรูป ทำให้เกิดความยินดีนั่นเอง ดังนั้นวิธีการที่จะจะแก้เบื้องต้นหากเรามองไม่สามารถมองเห็นความจริงข้ออื่นได้ตลอดเวลา และไม่เผลอสติคืือ ให้เราทำธรรมะหรือรักษาใจไว้ที่ศูนย์กลางให้ได้อย่างเป็นปกติ หากเผลอคิดผิด ก็ต้องฝึกดึงสติกลับมาเร็วที่สุด รีบออกจากความคิดผิดนั่นไปเสีย แล้วมองสิ่งนั้นใหม่ตามความเป็นจริง ที่สำคัญคือเราต้องมั่นนั่งสมาธิ เพื่อให้ใจมันคุ้นแต่เรื่งบริสุทธิ์ ทำให้เรามองทุกอย่างรู้เท่าทันความคิดของเรา ฐานะ ทวีสิน บางช่วงเราก็คิดว่าจัดร่างกายทั้งของเราและของคนอื่นเป็นปฏิรูป บางช่วงก็คิดว่าไม่เป็นปฏิรูป เนื่องจากการที่เรารู้ว่าร่างกายเป็นปฏิรูป เป็นความรู้ที่เกิดจากการเรียนรู้ ไม่ใช่ความรู้จากการเห็นแจ้ง ทำให้ในบางช่วง เราถูกผูปลักษณ์ที่สวยงาม ถูกตามต้องใจ ทำให้เราหลงคิดไปว่า สงสารร่างกายไม่เป็นปฏิรูป เมื่อใดที่เราฝึกฝนทำใจหยุดใจนั่งตามหลักวิชชาธรรมกาย ได้ศึกษาวิจารธรรมกาย เมื่อไหร่ก็ตามจังหวะแจ้งว่าร่างกายเป็นปฏิรูป อรอัญ เกิดรักษ์ ใช่ค่ะ โดยปกติจะคิดว่าร่างกายเป็นของเรา เพราะอุกาสเข้าสิงจิต ถูกวิชชาเข้าครองนำมองกระจกที่ไร้คิดว่าเรานี่แหละ “สวยที่สุดในชอ” สินเปลืองเงินทองไปกับการบำรุงบำเรอรูปหน้าตาที่เป็นปฏิรูปนี้ ที่จะมีแต่เสื้อโหลมลงไปทุกวัน แต่ไม่ทันได้สังเกต โดยยึดคติว่า “ตายไม่ว่าอย่าให้หน้าแก่” บางช่วงได้ฟังธรรม มีสิ่งกล้ามีกิเลสสดใส เกิดธรรมสังเวช ว่าร่างกายของเราและของทุกส่วนเป็นปฏิรูป เป็นของมีประใช้ว่าการสร้างบุญบารมี สักวินีก็ต้องทอดทิ้งร่างนี้ไป