ร่างกายและโรค: ความจริงที่ควรตระหนัก : หน้า 248/272

ที่ว่า "ร่างกายของเราเป็นรังของโรค" เป็นเฉพาะของเราหรือของคนอื่นด้วย วรรณา ศรีโสภา สังขารของเราและของคนอื่นเป็นรังของโรคเหมือนกัน มนุษย์ทุกคนในโลกนี้ไม่พัน กฎของไตรลักษณ์ ร่างกายอยู่ในกฎนี้ ร่างกายเป็นของไม่เที่ยง มีการเสื่อมสลาย มีการแตกดับ ความเสื่อมของร่างกายเกิดขึ้นได้ทุกวินาที ความเสื่อมคือโรคชนิดหนึ่ง แต่เราไม่อาจว่าเป็น โรคเพราะมันไม่เจ็บไม่ปวด เราจึงหลงใช้สังขารแบบประมาท แต่เมื่อเจ็บป่วยขึ้นมาจริงๆ ก็ยัง ประมาทอีก เพราะคิดว่าหมอ มีวิธีรักษาได้ เราจำดำเนินชีวิตด้วยความประมาทจนนเป็นนิสัย อันสยองประมาท (ความหลง) ถือเป็นเกษตรสำคัญทำให้เปิดนรกปิดสวรรค์ได้ พระสัมพ สัมพุทธเจ้าจึงประทานโอวาทเอาไว้ว่า "ความประมาณเป็นหนทางแห่งความตาย" อานนท์ บำรุงศรี รังของโรค กันทุกคน ไม่มีมั่ง ผังป่วย นิวิถี หรือคนย่า ทั้งรังเสื่อ ยินญี่ปุ่น ยุโรปา ปนามา บารซิล เป็นทุกคน ดูได้จาก กิการ รอบตัวเรา โรงบาลเขา มีทั่ว ทุกแห่งหน มิค clinic ทุกตลาด และตำบล ทุกถนน ล้วนมี ร้านขายยา ทำประกัน โฆษณา ทางทีวี สามสิบบาท ก็มีไว คอยรักษา ทุกประเทศ ต้องตั้งงบ มาเยียดาย พัฒนา ยิ่ง แต่ไม่ทัน อาชีพหมอ มีมา ก่อน พุทธกาล ทุกโรงบาล ยิ่งขาดแคลน รับไม่อั้น สับสน จากอดีติ ถึงปัจจุบัน ยิ่งทำงาน อยู่ทุกวัน ไม่ได้ล่า สำรวจรัง รังของโรค ตัวเราไว้ รอวันตาย หากไม่ดู แล้วรักษา ตามกรรม ที่จะสม ไปบนกัน นุชนารถ ครรโสภา ของคนอื่นด้วยค่ะ เพราะเรายังเป็นมนุษย์ อาศัยอยู่ในโลกมนุษย์ที่มีความเจ็บป่วยไข้ ตามแรงแห่งวิบากรรมทั้งจากในอดีตและปัจจุบัน ไม่ว่าเราจะยังอยู่ในยุคสมัยที่หลงในรูป ร่างหน้าตาา แต่เราต้องใช้สติและดวงปัญญามองเห็นว่าร่างกายเป็นปฏิกูลและรังแห่งโรคภัย ใช้เจ็บ เราต้องไม่ประมาท ขนาดกายมหาบุรุษที่เป็นกายมนุษย์ที่สมบูรณ์และดีที่สุดในโลก แล้วก็ยังมีอาการเจ็บป่วยได้อย่างที่เราเคยศึกษาในพระประวัติค่ะ มีเพียงกายของ พระธรรมกายเท่านั้นที่เป็นกายสะอาดและบริสุทธิ์อย่างแท้จริง