การพิจารณาธรรมในชีวิตประจำวัน : หน้า 255/272

พระครูในภูมิถ่ำวนย์ศักดิ์ มุนิสโสโก ที่ไม่ค่อยได้คิดพิจารณาส่งขาร่างกายไปตามความเป็นจริงเพราะ 1. ปล่อยให้ไปเป็นไปตามกิเลสที่คอยบง คับและเป็นเหยื่อล่อให้เราเข้าไปดื่มกับรูป รส กลิ่น เสียง สัมผัส และธรรมะรมณ์ 2. ไม่แสวงหาอาจารย์ที่ดีคอยเชิ่นอบรมสั่งสอน และเป็นต้นแบบที่ดี 3. ไม่ได้นบัณฑิตที่จะเป็นกัลยาณมิตรคอยตักเตือน ให้ติเตามผลไปตามกระแส โลก พระมหาวีรวัฒน์ วิรวฤทธโก เพราะไม่ได้ใช้เวลาไม่ได้หยุดคิด มัวแต่ทำกิจกรรม ทำงาน รับบุญในส่วนงานที่ตัวเอง รับผิดชอบ ส่งใจออกนอกตัว มีเวลาเปลิมธรรมหน่อย ไม่ค่อยได้พูดคุย สนทนาธรรมกับ สหธรรมิกหรือกัลยาณมิตร ไม่ทำวั ดร สวดมนต์ หรือทำคิ ดว่ากเป็นหน้าที่ แต่ไม่ได้ทำด้วย จิตศรัทธาเล่มใสเต็มเปี่ยม มั่วแต่ส่งใจออกนอกตัว เป็นเหตุให้ไม่ค่อยได้พิจารณาครับ พระสุขนันต์ สุขสนโต ที่ได้คิดพิจารณาส่งธรรมไปตามความเป็นจริงเพราะว่า 1. ติดอยู่กับทางโลก ความคุ้นเคยทางโลกเลยคิดอย่างชาวโลกทั่วไปไม่เคยคิด พิจารณาตามความเป็นจริง 2. บุญในตัวน้อย ส่งออกตัวเองไม่ได้ สะสมบุญน้อยจึงพิจารณาไม่ออกว่าส่งธรรม ร่างกายเป็นรังแห่งโรค 3. ไม่ได้ศึกษาธรรมะ ไม่ได้ฟังธรรมะ ไม่ได้อ่านหนังสือหาความรู้ เมื่อไม่มีข้อมูลไม่มี ความรู้ไม่สามารถเอาสิ่งที่เรียนรู้มาพิจารณาส่งขาร่างกายได้ 4. ขาดการปฏิบัติธรรม เมื่อขาดการปฏิบัติธรรมก็ขาดสติปัญญาที่จะไปรูตรอง ความไม่เที่ยงของสังขารร่างกาย ปฏิบัติธรรมเป็นประจำงปัญญาก็จะเกิด ยิ่งได้ศึกษะ วิชชาธรรมกาย ก็จะไปเห็นความเป็นจริงของชีวิต เห็นวัฏจักร เห็นจงกรายเมื่อนำยตาย เกิด 5. ประมาณในการดำเนินชีวิต ปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไป นึกว่ายังหนุ่ม ยังแข็งแรง ไม่ได้พิจารณาส่งขาวว่าถึงแก่ ต้องเจ็บ ต้องตาย ก็เลยประมาณไปวันๆ ครับผม