การไม่ลืมการมองเห็นตนเองและผู้อื่นในแง่ปฏิกูล : หน้า 214/272

ทำอย่างไรเราจึงจะไม่ลืมคิดว่าคือ “สิ่งข้างร่างกายทั้งของเรและของคนอื่นเป็นปฏิกูลจริงๆ ให้ได้ตลอดเวลา” ° วลัยลักษณ์ มงคลวุฒิ เราต้องฝึกวางใจไว้ที่ศูนย์กลางกายให้ได้ตลอดเวลา เพราะจะทำให้เรามีลักษณะใจของเราก็จะสะอาดบริสุทธิ์ สามารถมองเห็นทุกอย่างไปตามความเป็นจริงได้ตลอดเวลา ซึ่งก็ทำให้เราไม่มีความคิดว่าสิ่งของเราและของคนอื่นเป็นปฏิกูล หากเราไม่ฝึกใจให้หยุดนิ่งที่ศูนย์กลางกายให้ได้ตลอดเวลาแล้ว ใจของเราก็จะฟุ้งซ่านไปในเรื่องราวต่างๆ พอเงยเห็นสิ่งใดก็จะคิดไปร้อยเปรียว เห็นแต่ดาวาว ทำให้ไม่มีสีติที่จะยังใจให้คิดว่าทุกสิ่งไม่ว่างกายของเราและของผู้อื่นเป็นปฏิกูล ไม่คลองอยู่มีความเสื่อมเป็นธรรมดาด้วยกันหมดทั้งสิ้น และเมื่อไม่ได้คิดหรือคิดไม่ได้ ใจก็ยังหยุดนิ่งได้ยากไปด้วยค่ะ ° ประสงค์ สมอื่น ต้องมีสติเตือนตนกำกับตนเอง วิธีการคือ นั่งสมาธิให้เข้าถึงพระธรรมกาย หากยังเข้าไม่ถึงก็ไม่ควรเป็นผู้ประมาท เพราะความประมาททำให้เราเผลอติมองเห็นร่างกายสวยงามได้ อีกประการหนึ่งการพิจารณา ธรรมานุสติ คือความคิดว่าหากวันพรุ่งนี้เราหมดอายุขัย ตายไป วันนี้เราทำบุญและมีความละเอียดมากพอจะกลับดูสิฏฐุปรีได้หรือไม่ ความคิดเช่นนี้ ทำให้เราต้องหันกลับมาดูใจ เช็คใจของเราให้เผลอติมไปเกี่ยวพันกับสิ่งเป็นปฏิกูลแม้ของตัวเองและของคนอื่นค่ะ ° อิศรา ยุทธ หาญยุทธ ต้องมั่นเอาใจใส่ภักระสิ่งที่ศูนย์กลางกายอย่างมีสติ ตลอดเวลา ทั้งการนั่งในรอบและนอนรอบ เมื่อใจเป็นสมาธิ นิ่ง เฉยๆ เท่าไรขึ้นเรื่อยๆ ใจจะละเอียดขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลไปถึงความคิด ความเห็น ความรู้ ว่า สังขารร่างกายของเราและของคนอื่นเป็นปฏิกูลจริงๆ ยิ่งที่เป็นสมาธิ หยุดนิ่งจนถึงพระธรรมกายภายในด้วยแล้ว เมื่อเอาใจเข้าไปตรึงเข้าไปกลางองค์พระเข้ากลางไปเรื่อยๆ ยิ่งทำให้มองเห็นสภาพความเป็นจริงของสังขารร่างกายอย่างชัดเจนมากขึ้น เพราะความรู้ทุกอย่างประมูลอยู่ภายในองค์พระธรรมกายทั้งสิ้น