การเข้าใจและพิจารณาชีวิต : หน้า 257/272

วรกี กงาม เพราะตัวเรายังตั้งอยู่ในความประมาณ คือประมาณในวัยคิดว่าตัวเองยังหนุ่มยังสาว อยู่ จึงเที่ยไปเล่นเพลิดเพลินไปวัน ๆ หนึ่งประมาณในเวลา จึงมัวมาทำในสิ่งไร้สาระ ประมาณในความไม่มีโรค เลยคิดว่าเราจะแข็งแรงอยู่อย่างนี้ตลอดไป ประมาณในชีวิตคิดว่าเรายังมีชีวิตอยู่กันนาน ดังนั้นเราควรมีสติเตือนตนเสมอ ๆ ให้ได้ว่า วันคืนผ่านไปบัดนี้เราทำอะไรอยู่ เราอาจป่วยเป็นโรค ไม่สบาย และอาจจะตายเมื่อไหรก็ได้ แล้วตัวเราก็ใช้เวลาที่มีอย่างจำกัดอย่างคุ้มค่าในการประพฤติปฏิบัติธรรมและเร่งส่งเสริมบุญบารมีให้ติดต่อไป ได้มากที่สุด สุขภาพ อนวัชโชกล ที่เราไม่ค่อยได้คิดพิจารณาส่งขาร่างกายของเราไปตามความจริง เพราะในแต่ละวันทุกคนมีมากมายที่ต้องคิด ต้องพูด ต้องทำ จนลืมมีบทบาทตัวเรา ส่งเราเราใจเรา ว่าเป็นอย่างไร มีแต่หลงพลิดเพลินจริญใจในสิ่งภายนอกที่มีมากมายหลอกล่อใจของเราให้ออกห่างจากตัว เช่น เทคโนโลยี ทีวี สื่อต่าง ๆ ที่มาหลากหลายรูปแบบ หรือางาน ครอบครัว หรือปัญหาต่าง ๆ ที่เข้ามาในชีวิตประจำวัน จนทำให้เราไม่ค่อยได้คิดพิจารณาส่งขาร่างกายของเราว่าเป็นสิ่งไร้เที่ยงแท้แน่นอน เดี๋ยวก็เจ็บ เดี๋ยวป่วย และในที่สุดก็จะตายลงโดยไม่ทันได้คิด หรือคิดได้ก็สายเสียแล้ว ดังนั้นเมื่อมีอายุยืนยาวขึ้นต้องพิจารณาส่งขา เพื่อว่าจะได้ดูแลร่างกายให้แข็งแรงเร่งสร้างบุญบารมีให้เต็มที่ และประมาณในวัยแล้ว ตั้งใจปฏิบัติธรรมให้เข้า ถึงธรรมะขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่หลงมามาในสิ่งรอบตัวมากเกินไป หันเข้ามองสิ่งที่อยู่ภายในตัวให้มากขึ้นค่ะ มุกดา สิริวรรจรยดี เพราะว่าเรายังใช้ชีวิตประมาณอยู่ ยังกิ ดตัวไม่ดี ไม่มีสติพิจารณาว่าชีวิตของคนเราเป็นอย่างไร ส่งราขทุกคนอ่อนเสื่อมไปตามกาลเวลาและตายไปหมดในที่สุด เพราะใจ ไปให้ความสำคัญกับเรื่องภายนอกมากกว่า ภายในตัวเอง จึงมีมักคิดถึงจุด ๆ นี้ไปค่ะ คนส่วนใหญ่มักชอบและชื่นชมความงาม ความดูดีจากภายนอกอยู่มาก แต่สิ่งที่เป็นสิ่งสำคัญที่สุดคือการทำใจให้สบูตรึและหยุดนิ่ง หาใช่แต่แต่งร่างกายภายนอกให้สวยงามไม่