คำผู้พระมังสังคะอันศักดิ์สิทธิ์ ยกที่พะแปล ภาค ๑ - หน้า 14 : หน้า 15/182

ประโยค - คำผู้พระมังสังคะอันศักดิ์สิทธิ์ ยกที่พะแปล ภาค ๑ - หน้า ที่ 14 ปนะ แต่ว่า อ๋อ ข้าพระองค์ วิบูลนาฏบุรี จึงวิวัฒนานุละ ปุสสมิจ จักให้เต็ม ดมเม อ. พระองค์ท. กเถ จงตรัสบอก กมมุฏฐาณ ซึ่งพระกรรมมาน เม แก้ข้าพระคดีเกิด ดิด ดั่ง ๆ อด ครั้งนั้น สุตดา อ. พระศาสดา กเถ สิ ตรัสบอกแล้ว กมมุฏฐาณ ซึ่งพระกรรมมาน ยาว เพียงใด อรหันตุ แต่ความเป็น แห่งพระอรหันต์ อุสสุ มหาปาลสุ แก่กุฏิชื่อว่า มหาปะนลีย์ ใส มหาปะใด อ. กิฏิ รูอ่ำว่ามหาปะล่ะนั้น ญูทีต๕วา ถวย บังคมแล้ว สุตดา อุสสุ จากิสนโต แปรสนโต แจงช่าย กิฏิ ซึ่งภิกษุ ท. สุตดาโม เป็นผู้ปฏิบัติไปกับ อดตฺตฺนา ด้วยตน ลิขิตวา ได้แล้ว กิฏิ ฯ ซึ่งภิกษุ ท. สุขี ๖๐ นภิฺมิตวา ออกไปแล้ว สุธี พร้อม เดที ภิกษุ ท. เหล่านั้น คนดฺวา ไปแล้ว วิสิษโยนสดมคั คัลหนทางอันมัรอัสดย่อม ๒๐ เป็นประมาณ ปฏวา ถึงแล้ว ปัจจบุตมา ซึ่งบ้านอันตั้งอยู่ในที่สุดเฉพาะ มหนัด หมูใหญ๋ เก่า บ้านหนึ่ง สขิวโรว์ ผู้เป็นไปด้วยบริวาร วาติวิส ได้เข้าไปแล้ว ปีนทอง เพื่อบิณฑบาต ตดุก คาม ในบ้านนั้น ๆ ๔. ๗/๕ ตั้งแต่ โส วิฑิ ร คนดฺวา วสนฺนคุณาน เป็นต้นไป. โส เวชโช อ. หมอนัน จินตดา คิดแล้วว่า อ๋อ อ. เรา คนดฺวา จักไปแล้ว วิฑิ สุวิหาร โอโลเกสุมา จักแลดู วสนฺนคุณาน ซึ่งที่บังเป็นที่อยู่ ต่ำนี้ (ฤตวา) เรียนแล้วว่า มนุตฺ ข้นแต่