พระธรรมปิฎก: คำแปลภาค 1 : หน้า 103/182

ประโยค 2- คำนี้พระธรรมปิฎก ยกศัพท์แปลภาค 1 - หน้าที่ 102 เมื่อช้างตัวเหลือ ท. วนฤทวั จบแล้ว คตสฺ เดินไปแล้ว ทิสฺวา เห็นแล้ว มหาปริส ี่ถึงพระมหาปฐู อาคจวนุต ตัวมาย สุขิตวา มั่นแล้ว จีวร ซึ่งจีวร วิสุทฺฐิ ปล่อยไปแล้ว สติ ี ซึ่งหอก ๆ มหาปริโส อ. พระมหาปัญญู อุปถัมภ์วา เข้าไปถึงแล้ว สติ- ซึ่งสติ อาคุณณฺ มาย ปฏิญาณ์ต วา ก้าวกลับแล้ว ปจภฺโต ข้างหลัง วฤณจิส ลุงแล้ว สติ ี ซึ่งหอก ๆ อก ครั้งนั้น (มหาปริโส) อ. พระมหาปัญญู ปฏิญฺญติวา รวม รวัดแล้ว น ึ่งฤมารกี ซึ่งบุคคลผู้ชำร้ำให้ตายนัน (ฤษุสุนฺติ) จักเป็น อิติ ดังนี้ ี อิติ โห ี หิตฺโต หฤมารกี อบเภาะทำแล้ว เอก ฎุ่ง ซึ่งต้นไม้ดันหนึ่ง ปรโต ี ขาหน้า ๆ อก ครั้งนั้น (มหาปริโส) อ. พระมหาปัญญู ปรากฺฆิวิตา รวม รวัดแล้ว น ึ่งฤมารกี ซึ่งบุคคลผู้ชำร้ำให้ตายนัน สกิ ฎิ กับ รุกเขน ด้วยต้นไม้ โสนตาย ด้วยงง(จินตฺตวา) คิดแล้วว่า อห อ. เรา คิดดูว่า จักจับแล้ว โปศสาทมิ จจักโยน ภูมิ ยนภาคพื้น อิติ ดังนี้ ทิสฺวา เห็นแล้ว กาสาว เขิญผากาลสะ เตน หฤทิมารเกน นีริฺตวา ทสสิต อนุบุคคลผู้ชำร้ำให้ตายนัน นำออก แสดงแล้ว (สติ) ยังสติ อิติวาสา ให้ยู่บแล้ว (จินตฺตนา) ด้วยอันคิดว่า ลง ถาวว่า อห อ. เรา ทุสุสาสม จักประทุษร้าย อิมสฺมิ ปริสฺ โนิสฺ ใน มหุนีปี ๓๖ รุ่งนี้รือ ลูซา นาน ชื่อ อ. ความละอาย พุทธปูจาเจกพุทธีนาเวส