พระมัณฑะมุฑฺฒิยกษ์แปลภาค ๑ - หน้า 110 : หน้า 111/182

ประโยค๒ - คันคู่พระมัณฑะมุฑฺฒิยกษ์แปลภาค ๑ - หน้า ที่ 110 องค์ปุตฺตสมณวรถ ของมณฑ์ชื่อว่าอุปติสสะ ไนท์ ย่อมเป็น อาชญู- รถสตานิ อร้อยแห่งอรติเทียมแล้วด้วยมุอาชาไน ท. ปัจจุบ ๕ (ปริวาราณี) เป็นเครื่องห้องล้อม กโลมณณนวสุ ของมณฑ์ ชื่อว่ากโลติ (โหนติ) ย่อมเป็น ฯ ชนา อ. ชนา ท.ทวภ เมย์ ๒ ปัจจุบปฏิวนวตดริวรา เป็นผู้มีร้อนแห่งมณฑ์ทั้งและทำเป็นวิริกา โหนติ ย่อมเป็น ฯ ก คิฎคุสมุชฌ นาม ชื่ออ. มหสรพอนบุคคล พึ่งเล่นบงายยอดแห่งภูเขา อนุสวัฉร ใบติ ตามลำดับ โหติ ย่อมมี ราชคเณ ในเมืองราชดกัร ฯ (ชาตกา) อ. ญาณ ท. พนธุญ์ ย่อมผุก มณฑัตมณฑ์ ซึ่งเตียงยิ่งด้วยเตียง เอกภฺาเทา ในอันเดียวกันนั้ เทีย วุฒินี ชานนํ เพื่อฉน ท. แม่ ๒ เศษสำหรับ เทานั้น ๓ เทวิปิ ชนา อ. ท. ทําเมื่อ นิ สิตตวา นั่งแล้ว เอกโต ฯ โดยความ เป็นอันเดียวกันเทียว ปุสสุทฺตา ดูอยู่ สมุชฌึงมรสพ หดนีด ย่อมหัวเงาะ หลิดพุฒภูฏาน ในคณะอันบุคคลพิหัวเราะ อาปูชุนติ ย่อมถึงทั่ว ล้วง สี่ว็ด ซึ่งความสงเวช สี่วลภูฎาน ในคณะอันเป็นที่ตั้ง แห่งความสงเวช เทนู ย่อมให้ ทาย ฯ ซึ่งรางวัล ยุดฺภูฏาน ใน คณะนะสมควรแล้ว ทํูฯ เพื่อฉนให้ ทาย ฯ ซึ่งรางวัล ฯ เทส ชานน เมื่อฉ ท. เล่านัน ปุสสนาตน ดูอยู่ สมุชฌึ ซึ่งมหสรพ เอกวีด ในวันหนึ่ง นิยมเมน โดยท่านเอง อมินา นี้ (หลิสฏพฺภูฏาน หมาโล วา) อ. การหัวเราะ ในคณะอันบุคคลพิ้ง หัวเราะหรือ (สังคฺภูฏาน สังโค วา) หรือว่า อ. ความสงเวช ในคณะเป็นที่ตั้งแห่งความสงเวช (ทาย ทาติ ยุตรภูฏาน ทาย