พระอิฐมงคลทรงฤทธิ์ถวายยุคพัชแต - ภาค ๑ : หน้า 28/182

ประโยคคณ - คำนี้พระอิฐมงคลทรงฤทธิ์ถวายยุคพัชแต ภาค ๑ - หน้า ที่ 27 ผญดวา ทรงสืบต่อ อนุสนธิ ซึ่งอนุสนธิ อาหาร แล้ว คำนี้ ซึ่งพระคาถา อิง นี้ว่า ธมมา อ. ธรรม ท. มโนปุ룡คาม เป็นสภาพ มิโคลิงก่อน มโนเสกา เป็นสุขามีใจประเสริฐ ที่สูด มโนยม เป็นสุขลำเริงแล้วแต่ใจ (โหนตุ) ย่อมเป็นา เจาะ กว่่า (ปุคคล) อ. บุคคล มนาส มีใจ ปุคคลน อันโทษ ประทุษร้ายแล้ว ภาดติ วา กล่าวอยู๋ดี กรณี วา กระท่อมอยู๋ดี ทุกข์ อ. ความทุกข์ อนูติ ย่อมไปตาม น. ปุคคล ซึงบุคคลนั้น ติโต ดีวิกรมจิตติ โต เพราะความจุตรอันมีอย่าง ๓ นั้น จากี่ อิว ว่าวะ อ. ล้อ (อนุสนธิ) หมุนไป ตามอยู่ ปท ที่รอยเท้า พลิพทธุสัส ของโคพลิฑา วโต ต้นม้าไปอยู่ (กรู) ซึงแอก อิติดังนี้ ลญาณิโต วาระ วิว วาระ อ. พระราชา ผู้ทรงประทับอยู่ สาน์ ซึงพระราชสาสน์ ปติฏฐาวิปมุตติ ค้นมีดินเหนียวคัน พระองค์ยังพระบูชาให้ตั้งไว้เฉพาะแล้ว วารมุกหลาย ด้วยตราของ พระราชา ๆ จตุภูมิฤติ อ. จิตตอันเป็นไปในภูมิ ๔ สุพพี บำเพ็ญปวง ทามาวารุกสาทิกา คันต่างด้วยจิตมิคองเป็น maternal มโน อิติด ชื่อว่า ใจ ตตุค คาย่า ในพระคาถานี้ ๓ ปน ถึง