ความสำคัญของพระพุทธศาสนาในสังคม : หน้า 80/182

ไม่มี พาเล ในเพราะชนพาล (ปุคคโล) อ. บุคคล เอก (หุตวา) อปโปสกโก มาตงโล อรญเช นาค(จรินทร์) อิว จง จ พิงเป็น ผู้เดียว เป็น พิงเทียวไป ภาวะ อ.ช้างตัว ประเสริฐ ชื่อว่ามาตั้งค่ะ ตัวมีความขวนขวาย่นน้อย เทียวไปอยู่ ในป่าด้วย น ปาปาน กิยาก จ ไม่ พิงกระทำ ซึ้งาบาป ท. ด้วย อิต ดังกี ๆ ๑๔. ๕๖/๖ ตั้งแต่ สาวดู่ก้อย อนุปปุตตน้ ปน เตส ภควา เป็นต้นไป ปน ก็ ภควา อ.พระผู้พะภาคำทาเปส ทรงยังบุคคล ให้แล้ว เสนาสนะ ซึ้งเสนาสนะ เณมากน ต ในส่วนสุดข้างหนึ่ง การเปตฺวา ยงบุคคลให้กระทำ วิวิตติ ให้เป็นที่สงบแล้ว เตส ภิกขุน แก่ภิษฎ ฯ เหล่านั้น คนปฏตน ๆ ผิงแล้วโดยลำดับ สาวดู่ก้อย ซึ้งเมืองสาวติ ฯ อนุปฯ ภิกษุ อภิษฎ ฯ เหล่าน นว นิสิตนิติ ยอมไม่งั้นแน่นเทียว น ติตคุณู นิ ขอยไม่เย็น เอกโต โดยความเป็นอันเดียวกัน สฆี กับ เตส ภิกขู ด้วยภิษฎ ฯ เหล่านั้น ฯ อาคคตา ฯ นา อ. ชน ฯ ผูมาแล้วและมาแล้ว ปฐบุณติ ย่อมทูลถาม สตฺถา ฯึงพระศาสดา วนต์ ข่าแต่ พระองค์คู่เจริญ กตมา ภิกษุ อภิษฎ ฯ พวกไหน ภิกษู เป็น ภิกษ โกลมฺผิกา ผู่ อนเมืองโกลสมภู ภนฺฑมการา ผูกรทะซึ่ง