พระเวทัศต์: การศึกษาอภิญญา : หน้า 151/182

ประโยค ๒ คำนี้พระธรรมปิฎกยกคำแปลภาค ๑ หน้าที่ 150 เรื่องพระเวทัศต์ ๒๗. ๑๓/๑/๘ ตั้งแต่ โส ปริหินาลากสกกโร โกณฑฺเธน เป็นต้นไป. โส เทวตุตโต อภิญญูว่าวเทวัทธนั้น ปริหินาลากกโล ผู้มีฤทธ์และสักการะอัดเสื่อมรอบแล้ว ชีวิตฤๅมา เป็นผู้เค่เพื่ออัน เป็นอยู่ โภณเขน ด้วยภาษาลอกลวง (หตุวก) เป็น อุปสงฺมิฏฺวา เข้ไปฝ่าแล้ว สุตฺตา ซึ่งพระศาสดา ยาจิตวา ทุอสแล้ว ตถุภูมิ ซึ่งอัตถุ ท. ปญฺญ ๕ ภควา ปฏิฤๅตโต ผู้นพระมะ- ภาคเจ้าร่วงห่มแล้วว่า เทวทุต ดูก่อนเทวทุต อัล อ. อยาลโย ภิกุ อภิญฺญาอิจิตติ ย่อมปรากฏนา (โส ภิกฺขุ) อภิญฺญานันติ จงเป็นผู้อาวุโสในป่า โหด จงเป็นเกิด อิติ ดังนี้ (วตฺวา) กล่าวแล้วว่า อาวุโส แน่ผู้มีอายุ วจนะ อ.คำ กฤษฏ ของใคร โลกานี เป็นคํามา (โหติ) ย่อมเป็น (วจติ) อนุโมนฺตา ตาฺกนํ ของพระตถาคต (โสภนํ) เป็นคํามา (โหติ) ย่อมเป็น ก็ หรือ อุตาหุ หรือว่า (วจติ) อา คํ มูม ของเรา (โสภนํ) เป็นคํามา (โหติ) ย่อมเป็น หิ ก็ อนุ อำห์ สาขา ย่อมกว่ เอ๋อ อย่างนี้ว่า ภูนฺต ข้าแต่งคู่มรเจิญ สาธุ ดังข้าพระองค์ ทูลขอพระโอกาส ภิกฺขุ อภิญฺญา ท อญฺญิตา จงเป็นผู้ยู่ในป่า อสุร จงเป็น ยาวชีวี กํหนดเพียงใดแห่งชีวิต ปิณฺทุปติกา จงเป็น ผู้เทียรไปเพื่อบืนพัก (อสฺุสุ) จงเป็น (ยาวชีวี) กํหนดเพียง แห่งชีวิต ปลูกลิกา จงเป็นผู้ทรงไว้ชีพด้วยผ้าบังสุกล (อสฺุสุ) จงเป็น