บทสนทนาเกี่ยวกับมนุษย์และพระศาสนา : หน้า 20/182

٥. ๑๔/๗ ตั้งแต่มนุษสาา เก่า นิศาทาไปๆๆๆ  มนุษสาา อ มนุษย์ ท. เก่า ยังพระเดาะ นิศาทาไปๆๆๆ ให้ นั่งแล้ว ปฐิสิจ เรียนถามแล้วว่า ภูน ถ้าแต่ท่านผู้เจริญ คมมานา-กใจ อา กี อาภากคืออันไป ไว แห่งท่าน ท. ปฏิยาติ ย่อมปลากฏ ก็ หรือ อิติ ดังนี้ๆ (เถโร) อ. พระเดาะ (อาห) กล่าวแล้วว่า อุปาสกา ดูก่อน อุปาสกและอุปาสิกา ท. อาม เออ (เออ) อ. อย่างนั้น อ๋อ อง อาณฺภาพ คณุตวา จักถาวัยบง สตฺถวัง ซึ่งพระศาสดา อิติ ดังนี้ๆ เถ มนุษสา อ. มนุษย์ ท. เหล่านั้น ยามจิทวา อ่อนนวแล้ว นานัปการนโดยประกาจ ต่างๆ ลอญูกมฺว เมื่อไม่ได้ ดูโยเซนุตา ส่งไปอยู่ เกร ซึงพระเดาะ คณุตวา ไปแล้ว อุปฏุตมปติ สันทาง เข้าไปทั้งกิ่ง โรทุตา ร้องไหวแล้ว นิวุตติสู กลับแล้วๆ สามเณร โอ. สามเณร อาทาย พาเอาแล้ว เกร ซึงพระเดาะ คณุตวา ไปยุค ยุกิโกภิยา ด้วยปลายแห่งไม้เท้า สมปฺปูณี ถึง พร้อมแล้ว อนุตรายบุต คงวิธี สูงภูมโนรํ นาม เณร เอเรน อุป- นิสสาว สุดทาไฟกาม ซึ่งบ้านอันพระเดาะ เคยเข้าไปอาศัย แล้ว ชื่อซึ่งนครชื่อว่าสังภูวะ แล้วจึงอยู่แล้ว กลัดง ในระวาง แห่งหนทาง ๆ โส สามเณร โอ. สามเณรนั่น สุจาดวา ฟังแล้ว ดีจาตุที ชิง