ธรรมะเพื่อประชา: ศาสดาเอกของโลก : หน้า 25/576

ธรรมะเพื่อประชา ศาสดาเอกของโลก (๒) ๒๔ ผู้สอนมหาชนให้ยินดีในการทำทาน จนมหาชนได้ไปบังเกิดใน สวรรค์นับไม่ถ้วน แม้ไปบังเกิดเป็นมหาพรหมนารทะ ท่านก็ไม่ มัวยินดีในสุขที่เกิดจากฌานสมาบัติ ได้สร้างบารมีด้วยการลงมา เปลื้องมิจฉาทิฏฐิของพระราชาและชาวเมือง จนมีสุคติสวรรค์ เป็นที่ไปกันถ้วนหน้า ภพชาติสุดท้าย พระองค์ได้ถือกำาเนิดเป็นพระเวสสันดร ผู้บำเพ็ญทานบารมี ทันทีที่ประสูติจากพระครรภ์ของพระมารดา ท่านแบมืออ้าปากถามพระมารดาเลยว่า “เสด็จแม่มีสมบัติอะไร ให้ลูกได้บริจาคบ้างไหม” เมื่อเติบโตขึ้น ตั้งแต่ทรงรู้ความก็ทรง ทําทานเรื่อยมา ทรงบริจาคม้ามงคล ช้างมงคล จนกระทั่งถูก ขับไล่ออกจากพระราชวัง พระองค์ก็ไม่ทรงหวั่นไหวเสด็จออกไป อยู่ป่าบำเพ็ญภาวนา ยังมีพราหมณ์ชูชกตามมาเพิ่มบารมีให้กับ พระองค์อีก ด้วยการขอพระกุมารทั้งสอง คือ กัณหาและชาลี พระองค์ทรงบริจาคให้ไปแม้จะทรงรักลูกทั้งสองปานดวงตาดวงใจ แต่ทรงรักสัพพัญญุตญาณมากกว่า มหาทานบารมีที่พระองค์ ทรงบริจาค น แผ่นดินถึงกับสะเทือนเลื่อนลั่นแซ่ซ้องสาธุการ ไปทั่วภพสาม เมื่อละจากอัตภาพนั้น ท่านได้ไปบังเกิดเป็นท้าวสันดุสิต- เทวราช เป็นจอมเทพในสวรรค์ชั้นดุสิต เสวยสุขในทิพยสมบัติ