ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประชา
เนมิราชชาดก บำเพ็ญอธิษฐานบารมี (๔)
ต้องอาศัยผู้อื่น”
๔๔๐
ความสุขในโลกนี้มีหลายอย่างตั้งแต่มีทรัพย์แล้วได้ใช้จ่าย
ทรัพย์ มีบ้าน มีรถ มีเครื่องอำนวยความสะดวก มีครอบครัวที่อบอุ่น
และสิ่งต่างๆ อีกมากมาย กล่าวโดยย่อ เป็นสุขที่อิงอามิส ซึ่ง
เรียกว่า สามิสสุข คือต้องอาศัยอายตนภายในกระทบกับอายตน
ภายนอก เช่น ตาของเราได้เห็นรูปสวยๆ หูได้ฟังเสียงที่
ไพเราะเสนาะโสต จมูกได้กลิ่นหอมๆ ลิ้นได้รับรสที่อร่อยถูกใจ
กายได้สัมผัสนุ่มๆ ใครได้อารมณ์เช่นนี้ ได้ชื่อว่า เป็นผู้มีความสุข
ตามประสาชาวโลกที่เข้าใจกัน
ในภาวะของโลกปัจจุบัน เป็นยุคที่ความเจริญทางด้าน
วัตถุมีมาก มนุษย์มักวัดความสุขกันที่วัตถุสิ่งของภายนอก ทำให้
ไม่รู้ว่าความสุขที่ยิ่งกว่าสามิสสุข คือสุขที่ไม่เจือด้วยอามิส ซึ่ง
เรียกว่านิรามิสสุขนั้นเป็นอย่างไร สุขชนิดนี้จะเกิดขึ้นต่อเมื่อ
มนุษย์เริ่มพัฒนาจิตใจของตนให้สูงขึ้น ด้วยการสั่งสมบุญ ตั้งแต่
ดำรงตนเป็นผู้ให้เสมอ หมั่นรักษาศีลให้บริสุทธิ์ และเจริญสมาธิ
ภาวนา ความสุขเหล่านี้ไม่ต้องอาศัยวัตถุภายนอก เป็นความสุข
ที่เกิดขึ้นจากใจที่สะอาดบริสุทธิ์ เกิดจากคุณงามความดีของตนเอง
สุขอิงอามิสนั้น ท่านผู้รู้ได้กล่าวอุปมาว่า เหมือนกับ
อาศัยบ้านเขาอยู่ ยืมจมูกเขาหายใจ แม้จะมีสมบัติพัสถานมากมาย