มหา โควินทสูตร (ตอนที่ ๑ เทว สันนิบาต) : หน้า 277/576

ธรรมะเพื่อประชา มหา โควินทสูตร (ตอนที่ ๑ เทว สันนิบาต) ๒๗๖ คำว่า ปัญจสิขะ นั้นแปลว่า มี ๕ จุก หรือเรียกภาษา ชาวบ้านว่า มี ๕ แหยม ปัญจสิขคนธรรพ์เทพบุตรนั้น ตอนที่ เป็นมนุษย์ ได้สร้างบารมีตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และไว้จุก ๕ จุก เป็น หัวหน้าเด็กเลี้ยงโค มีความคิดเกินเด็กทั้งหลายได้ชักชวนเด็กๆ ว่า การที่เราจะเล่นสนุกไปวันหนึ่งๆ เป็นสิ่งที่ไม่มีสาระแก่นสาร ควรสร้างสิ่งที่เป็นประโยชน์แก่ส่วนรวมเท่าที่เราจะทำได้ จะได้ เป็นการสร้างบุญให้กับตนเองด้วย เมื่อชวนเพื่อนๆ แล้ว เขาเป็นผู้นำพาพวกเด็กสร้าง ศาลาในทางสี่แยก ขุดสระบัว ผูกสะพาน ปรับทางขรุขระให้เรียบ ขนไม้มาทำเพลา และทำยานพาหนะเพื่อสาธารณประโยชน์ แต่ เขาเสียชีวิตตั้งแต่ยังเป็นหนุ่ม ครั้นตายแล้ว ได้ไปเกิดในเทวโลก ชั้นจาตุมมหาราชิกา มีอายุ ๙ ล้านปี ร่างของปัญจสินเทพบุตร มีลักษณะคล้ายกับกองทองสุกสว่างมีขนาดเท่า ๓ คาวุต ปัญจสิบเทพบุตรนั้น เป็นกายทิพย์มีเครื่องประดับที่ งดงามมาก ประมาณ 50 เล่มเกวียน พรมด้วยของหอมประมาณ ๙ หม้อ ทรงผ้าทิพย์สีแดง ประดับดอกกรรณิกาทอง มีแหยม ๕ แหยมห้อยอยู่ข้างหลัง เทวดาทั้งหลายจึงพากันเรียกว่า ปัญจ สิบเทพบุตร นี่คือที่มาที่ไปของปัญจสิบเทพบุตร เมื่อปัญจสิขคนธรรพ์เทพบุตรยืนในที่สมควรแล้ว ได้ทูล