ธรรมะเพื่อประชา: การใช้ชีวิตอย่างมีคุณค่า : หน้า 373/576

ธรรมะเพื่อประชา วิธูรบัณฑิต บำเพ็ญ สัจจบารมี (๒) ๓๗๒ การได้อัตภาพเป็นมนุษย์ เป็นสิ่งที่ได้มาโดยยากยิ่ง เพราะ เป็นโอกาสเดียวที่สามารถสั่งสมบุญกุศลได้เต็มที่ และสามารถ ลิขิตชีวิตในสังสารวัฏให้เป็นไปตามที่ต้องการ จะไปอบายก็ได้ ไปสวรรค์ก็ได้ หรือไปนิพพานก็ได้ เริ่มต้นกันที่กายมนุษย์นี้ คน ส่วนใหญ่มักใช้ชีวิตให้หมดไปโดยไม่ได้เพิ่มเติมบุญกุศลให้กับตนเอง ยังชะล่าใจ ประหนึ่งว่า จะมีอายุเป็นร้อยเป็นพันปี แต่บัณฑิต นักปราชญ์กลับเร่งรีบสร้างความดี สั่งสมบุญกุศลให้เต็มเปี่ยม เพราะรู้คุณค่าของชีวิตและเวลาที่มีอยู่อย่างจำกัดในกายมนุษย์นี้ ฉะนั้นพวกเราต้องใช้ชีวิตให้คุ้มค่า ต้องเร่งสร้างบารมีให้เต็มที่ เพื่อแข่งกับเวลาของชีวิตที่เหลือน้อยลงไปทุกที พระสัมมาสัมพุทธเจ้าตรัสไว้ในขุททกนิกาย คาถาธรรมบท ว่า “อปฺป์ วต ชีวิต์ อิท โอริ วสฺสสตาปิ มิยุยติ สเจปิ อติจฺจ ชีวติ อถ โข โส ชรสาปิ มิยุยติ ชีวิตนี้น้อยนัก หมู่สัตว์ย่อมตาย แม้ภายใน ๑๐๐ ปี ถ้าแม้สัตว์เป็นอยู่เกิน ๑๐๐ ปีไปไซร้ สัตว์นั้นก็ต้องตาย เพราะชราโดยแท้” อายุเฉลี่ยของมนุษย์ในสมัยพุทธกาลประมาณ ๑๐๐ ปี บุคคลใดมีอายุเกินกว่านั้น ถือเป็นผู้มีอายุยืน แต่ถึงกระนั้น