ข้อความต้นฉบับในหน้า
ธรรมะเพื่อประช
วิธูรบัณฑิต บำเพ็ญ สัจจบารมี (๑)
๓๖๕
นรชนผู้กำหนัดในกาม ยินดีในกาม หมกมุ่นอยู่ในกาม
กระทำบาปกรรมแล้ว ย่อมเข้าถึงทุคติ ส่วนนรชนเหล่าใด
ละกามทั้งหลายได้แล้ว เป็นผู้ไม่มีภัยแต่ที่ไหนๆ บรรลุความ
ที่จิตมีอารมณ์เป็นหนึ่งเดียว นรชนเหล่านั้นย่อมไม่ไปสู่ทุคติ”
ทางมาแห่งบาปอกุศล ที่ทำให้มนุษย์ต้องตกไปสู่อบายภูมิ
นั้น ทางหนึ่งคือ มีความกำหนัดยินดีและหมกมุ่นในกามจนเกินไป
ทำให้ใจหมองไม่สามารถแยกแยะผิดชอบชั่วดีได้ เมื่อราคะกลุ้มรุม
โมหะเข้าครอบงำจิตใจ สิ่งที่ไม่เคยคิดก็กล้าคิด สิ่งที่ไม่เคยพูดก็
กล้าพูด สิ่งที่เป็นบาปอกุศลที่ไม่เคยทําก็กล้าทำ เช่นนี้แล้ว
วิบากกรรมย่อมนำไปสู่ทุคติภูมิแน่นอน
ส่วนผู้ที่ไม่ประมาท เห็นทุกข์เห็นโทษในกาม แม้จะดำรง
ชีวิตอยู่ในโลกซึ่งเป็นกามาวจรภูมิ แต่ไม่ยอมตกอยู่ภายใต้
อ้านาจกิเลสกามหรือวัตถุกามเหล่านี้ จะมุ่งแสวงหาความสงบ
ของใจ แสวงหาความสุขที่ละเอียดประณีตยิ่งกว่าเบญจกามคุณ
สุขที่เป็นอมตะ คือสุขที่เกิดจากใจหยุดใจนิ่ง ได้เข้าถึงพระธรรม
กายภายใน ซึ่งเกิดจากการประพฤติธรรม ย่อมนำไปสู่สุคติภูมิ
นั่นคือผู้ประพฤติธรรมนั้นย่อมมีความสุขทั้งในโลกนี้และโลกหน้า
อย่างแน่นอน
หลวงพ่อมีเรื่องราวการสร้างบารมีของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า