พระโพธิสัตว์และธรรมกถา : หน้า 368/576

ธรระพี ประช วิธูรบัณฑิต บำเพ็ญ สัจจบารมี (๑) ๓๖๗ ของพระโพธิสัตว์เป็นประดุจเสียงพิณหัตถีกันต์ ที่ยังใจของ สรรพสัตว์ให้เพลิดเพลินยินดีได้ บุคคลใดฟังธรรมจากท่าน นับ เป็นอุดมมงคลสำหรับชีวิตของบุคคลนั้นทีเดียว” พระนางวิมลาเทวีสดับคุณของพระโพธิสัตว์แล้ว อยาก จะฟังธรรมกถาบ้าง จึงตรองว่า “หากเราจะขึ้นไปยังเมืองมนุษย์ ก็เกรงจะมีภัย เดี๋ยวจะไม่ได้ฟังธรรม” จึงแสร้งทำเป็นล้มป่วย พลางแสดงเจตจำนงว่า “ถ้าไม่ได้ดวงหทัยของพระโพธิสัตว์คง ต้องตายแน่” พญานาคถึงกับสะดุ้ง เพราะสิ่งที่นางปรารถนานั้น เป็นสิ่งที่ทำได้ยาก เสมือนการปรารถนาพระจันทร์พระอาทิตย์ จึงกล่าวว่า “ขอน้องนางอย่าได้ปรารถนาบุรุษอาชาไนยเช่นนั้นเลย จงบอกวิธีแก้โรคอย่างอื่นมาเถิด” พระนางวิมลาเทวีท่าเป็นโศกเศร้าเสียใจ ไม่ยอมพูดจา กับใคร แม้พญานาคราชจะมีความเคารพยำเกรงในพระโพธิสัตว์ แต่ก็ทั้งรักทั้งหลงในมเหสีของตน ไม่ต้องการให้มเหสีสุดที่รักตาย ขณะเดียวกันนั้นเอง ธิดานาคกัญญามาเข้าเฝ้า เห็นบรรยากาศ ไม่ดีจึงถามว่า “ทำไมเสด็จพ่อถึงมีพระพักตร์เหมือนดอกปทุมที่ ถูกขย่า ทำไมจึงทุกข์โทมนัสอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน” พญานาคราชเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ธิดาฟัง เธออยากให้บิดา มารดาคลายจากความทุกข์ใจ จึงรับอาสาทำงานนี้โดยไปเที่ยว