มหาโควินทสูตร: ความสำคัญของการบวช : หน้า 319/576

ธรรมะเพื่อประชา มหาโควินทสูตร (ตอนที่ 5 ขอลาบวช) ๓๑๘ พระราชาฟังดังนั้นทรงมีรับสั่งว่า “โควินท์ ท่านกล่าว คำใด เราเชื่อคำของท่าน พวกเราจักคล้อยตามท่าน ขอท่านจง เป็นครูของพวกเราเช่นเดิมเถิด พวกเราฟังแล้ว จักประพฤติใน คําพร่าสอนของท่านดังครั้งก่อน ถ้าท่านออกบวชเป็นบรรพชิต แม้พวกเราก็จักออกจากเรือน บวชเป็นบรรพชิต คติของท่านก็ จักเป็นคติของพวกเรา” มหาโควินทพราหมณ์ได้ไปเข้าเฝ้ากษัตริย์ทั้ง 5 พระองค์ และกราบทูลในทํานองเดียวกัน กษัตริย์ทุกพระองค์ต่างปรึกษา กันว่า “ขึ้นชื่อว่าพราหมณ์เป็นคนละโมบในทรัพย์ อย่ากระนั้นเลย พวกเราพึงเกลี้ยกล่อมโควินทพราหมณ์ด้วยทรัพย์” กษัตริย์ เหล่านั้นพากันเข้าไปหามหาโควินทพราหมณ์พลางตรัสว่า “ท่าน ผู้เจริญ สมบัติในราชสมบัติทั้ง ๗ เมืองนี้ มีอยู่เพียงพอ ท่าน ต้องการเท่าไร จงน่าไปเท่าที่ต้องการเถิด ขอเพียงอยู่กับเรา เท่านั้น” แม้กษัตริย์ทั้ง 5 จะเกลี้ยกล่อมอย่างไรก็ไม่สำเร็จ พวก กษัตริย์จึงกล่าวว่า “ถ้าท่านโควินท์ออกบวช พวกเราก็จะ ออกบวชเช่นกัน” พราหมณ์กราบทูลว่า “ถ้าทุกพระองค์ละกาม ทั้งหลายได้ ก็จงปรารภความเพียรมั่น เป็นผู้มีขันติ มีใจตั้งมั่นเถิด ทางนั้นเป็นทางตรง ทางนั้นเป็นทางยอดเยี่ยม ที่สัตบุรุษทั้งหลาย