ธรรมะเพื่อประชา: เนมิราชชาดก และพรหมจรรย์ : หน้า 435/576

ธรรมะเพื่อประชา เนมิราชชาดก บำเพ็ญอธิษฐานบารมี (๓) ๔๓๔ กว่ากัน” ท้าวสักกะทรงทราบวิบากแห่งพรหมจรรย์จึงตรัสตอบว่า “บุคคลย่อมบังเกิดในขัตติยสกุล เพราะประพฤติพรหมจรรย์ อย่างต่ำ บุคคลได้เป็นเทพเจ้า เพราะประพฤติพรหมจรรย์ ปานกลาง บุคคลย่อมหมดจดวิเศษเพราะประพฤติพรหมจรรย์ อันสูงสุด หมู่พรหมเหล่านั้นอันใครๆ จะพึงได้เป็นด้วยการ ประพฤติวิงวอนก็หาไม่ แต่ต้องเป็นผู้ไม่มีเรือนบำเพ็ญตบะธรรมคือ พรหมวิหารธรรม จึงจะได้บังเกิดในพรหมโลก” หลวงพ่อขออธิบายขยายความถ้อยคำของท้าวสักกะ เพิ่มเติมว่า ท่านกล่าวถึงพรหมจรรย์ระดับต่างๆ ซึ่งส่งผลให้ ผู้ปฏิบัติได้รับตำาแหน่งหรือบังเกิดในสถานที่ซึ่งแตกต่างกันนั้น มี ความหมายลึกซึ้งหรือกินความกว้างเพียงไร คำว่า พรหมจรรย์ อย่างต่ำา หมายถึงการรักษาศีลที่เรียกว่าเมถุนวิรัติ คือ เว้นจาก การล่วงละเมิดในกามนั่นเอง ผู้บำเพ็ญหากปรารถนา ย่อม สามารถไปบังเกิดในขัตติยสกุลได้ การได้อุปจารฌาน คือ ทำใจให้เป็นสมาธิอยู่ภายใน ด้วยใจที่ปลอดโปร่งจากนิวรณธรรมทั้งปวง ชื่อว่า พรหมจรรย์ อย่างกลาง ผู้บำเพ็ญหากปรารถนาย่อมไปเกิดเป็นเทวดา ต่อมา เมื่อฝึกสมาธิจนใจหยุดใจนิ่งหนักเข้า จนสามารถทำสมาบัติ ๘ ให้เกิดขึ้นได้ ชื่อว่า พรหมจรรย์ขั้นสูง ผู้บำเพ็ญพรหมจรรย์ขั้นนี้