ต้นเหตุแห่งความวิบัติของความเจริญรุ่งเรือง : หน้า 190/263

บทที่ 5 ต้นเหตุแห่งความวิบัติของความเจริญรุ่งเรือง จุดอ่อนของคนที่สร้างตัวสร้างฐานะทางเศรษฐกิจได้สำเร็จแล้ว คือมักหลงตัวเองว่า “ตนเองดีกว่าคนอื่นแล้ว” จึงลืมคิดไปว่าแท้จริงแล้วตนเองยังไม่หมดกิเลส เพราะตราบใดที่ยัง ไม่บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ กิเลสในใจย่อมยังเป็นเหมือนหญ้าที่ถูกหินทับไว้พอยกก้อนหิน ออกเมื่อไหร่ หญ้าก็งอกใหม่ได้ทันที ความหลงตัวเองจนกลายเป็นความอวดดื้อถือดี เรียกว่า“ทิฏฐิมานะ” คนมีทิฏฐิมานะ จะมีพฤติกรรมไม่ยอมรับความคิดเห็นของผู้อื่น หรือไม่รับฟังคำตักเตือนของใคร ๆ ทั้งนั้น เมื่อ ใครแนะนำประโยชน์อะไรไม่ได้ ตักเตือนภัยใด ๆ ไม่ได้ จึงไม่มีใครอยากเตือน คนดีมีความ สามารถก็ถอยหนีห่างไกลออกไปหมด คนที่อยู่ใกล้ก็มีแต่คนที่ไม่กล้าขัดใจ ทำให้ขาดความ รอบคอบในการทำงานต่าง ๆ เป็นเหตุให้ประพฤติผิดชอบไปต่างๆ นานา ผลสุดท้ายชีวิตที่เคย รุ่งโรจน์ก็กลับเต็มไปด้วยปัญหายุ่งเหยิงจนสางไม่ออก ความเสื่อมต่าง ๆ ก็เข้ามาแทนที่ หน้าที่ การงานที่เคยเจริญรุ่งเรืองก็กลับตกต่ำอย่างน่าใจหาย ซึ่งแม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่อยากเชื่อว่า จะเกิดขึ้นจริง ๆ กับชีวิตของตนเอง เพราะฉะนั้น ต้นเหตุแห่งความวิบัติของความเจริญรุ่งเรือง คือ “ทิฏฐิมานะ” หรือ “ความ อวดดื้อถือดี” ที่มีอยู่ในตัวเรานี่เอง มานะ คือ ความถือตัว เย่อหยิ่ง จองหอง ความอวดดื้อถือดีที่มีอยู่ในตัว ในที่นี้คือ ถือตัว ว่าตัวเองมีดีอยู่แล้วไม่คิดจะแก้ไขปรับปรุงตนเอง และไม่ยอมรับฟังในสิ่งที่ดีมีประโยชน์ที่ผู้รู้ แนะนำสั่งสอน 5.1 สิ่งที่คนหลงนำมาอวดดื้อถือดี 1. ชาติตระกูล คือคิดว่า ตระกูลของเราเป็นตระกูลใหญ่ เชื้อสายผู้ดีเก่า พ่อ แม่ ปู่ ย่า ตา ยาย ที่ผ่านมาจะกี่รุ่นก็ตาม มีชื่อเสียงโด่งดังมาตลอด คนอื่นจะมาเทียบกับเราได้อย่างไร เมื่อ หลงตัวเองถือว่าตนมีชาติตระกูลสูงกว่า ดีกว่าผู้อื่น ความอวดดื้อถือดีจึงเกิดขึ้น 2. ทรัพย์สมบัติ คือคิดว่า ทรัพย์สินเงินทองของเรามีมาก อยากได้อะไรก็ได้ บทที่ 5 ต้นเหตุ แ ห่ ง ค ว า ม วิ บั ติ ข อ ง ค วามเจริญรุ่งเรือง DOU 179