การสร้างเสนาสนะและผลแห่งบุญ : หน้า 259/263

ถึงกลางวัด ฝนตกลงมา คนพวกอื่นที่มีภิกษุหรือสามเณรเป็นที่คุ้นเคยก็เข้าไปอาศัยกุฏิของ ภิกษุหรือสามเณรนั้น แต่พวกกุฎมพี่พันคนไม่มีญาติหรือภิกษุสามเณรที่สนิทสนมเลย จึงยืน ตากฝนอยู่กลางวัด หัวหน้ากุฎมพี่รู้สึกละอายในสภาพเช่นนั้นของตน จึงกล่าวกับกุฎมพี่ทั้งหลายว่า “ท่าน ทั้งหลายจงดูอาการอันน่าเกลียดของพวกเราเถิด” “เราควรจะทำอย่างไรละ นาย” บริวารถาม หัวหน้าตอบว่า “เราต้องอยู่ในสภาพอันน่าเกลียดนี้ เพราะไม่มีสถานที่อันมีคนคุ้นเคย เรารวบรวม ทรัพย์สร้างเสนาสนะกันเถิด” บริวารเห็นชอบด้วย จึงเรี่ยรายทรัพย์กัน หัวหน้าออกพันหนึ่ง บริวารออกคนละ 500 พวกผู้หญิงออก 250 ทำที่ประทับของพระศาสดา มีเรือนยอดพันหลังเป็นบริวาร เมื่อทรัพย์ ไม่เพียงพอ ได้ออกอีกคนละครึ่งของจำเดิมที่ออกไว้ เมื่อเสนาสนะเสร็จแล้วได้ถวายมหาทาน แก่ภิกษุสงฆ์ มีพระพุทธเจ้าเป็นประมุขตลอด 7 วัน จัดจีวรถวายสงฆ์ 2 หมื่นรูป ภรรยาของหัวหน้ากุฎมพี ได้ถวายผอบดอกอังกาบและผ้ามีสีดอกอังกาบราคาพันหนึ่ง แล้วกราบทูลพระศาสดาว่า “ด้วยอานุภาพแห่งทานนี้ ขอหม่อมฉันจงมีสรีระดุจดอกอังกาบในชาติต่อไป และขอ มีชื่อว่า อโนชา” พระศาสดาทรงอนุโมทนา ชนเหล่านั้นทั้งหมดตายแล้วเกิดในเทวโลกด้วยอำนาจแห่งบุญที่ได้กระทำมาตลอดชีวิต ในพระศาสนาของพระกัสปะสัมมาสัมพุทธเจ้า ต่อมาในสมัยแห่งพระพุทธเจ้าพระนามว่าโคดมของเรานี้ คนเหล่านั้นมาเกิดเป็นมนุษย์ หัวหน้ากุฎมพี่มาเกิดในราชตระกูล ต่อมาได้เป็นพระราชาพระองค์หนึ่งทรงพระนามว่า มหา กัปปินะ ทุกๆ เช้าพระองค์จะส่งทหารออกไปสืบข่าวว่า ขณะนี้มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ บังเกิดขึ้นแล้วหรือยัง ทรงทำเช่นนี้อยู่เป็นเวลานาน ก็ยังไม่ทราบคำตอบ ต่อมาในวันหนึ่ง ขณะที่พระองค์เสด็จประพาสอุทยานพร้อมกับมหาอำมาตย์หนึ่งพันคน เห็นพ่อค้า 500 คนเดินทางผ่านมา จึงตรัสถามว่า 248 DOU สูตรสำเร็จ การพัฒนาองค์กร และเศรษฐกิจ