ต้นเหตุแห่งความวิบัติของความเจริญรุ่งเรือง : หน้า 188/263

แนวคิด 1. ต้นเหตุแห่งความวิบัติของความเจริญรุ่งเรือง ที่อยู่แล้วกลับต้องพินาศไป ก็คือ “ทิฏฐิมานะ” หรือ “ความอวดดื้อถือดี” ที่มีอยู่ในตัวเรา มานะ คือ ความถือตัว เย่อหยิ่ง จองหอง ความอวดดื้อถือดีที่มีอยู่ในตัว ในที่นี้คือ ถือตัว ว่าตัวเองมีดีอยู่แล้วไม่คิดจะแก้ไขปรับปรุงตนเอง และไม่ยอมรับฟังในสิ่งที่ดีมีประโยชน์ที่ผู้รู้ แนะนำสั่งสอน 2. สิ่งที่คนหลงนำมาอวดดื้อถือดี 1) ชาติตระกูล 2) ทรัพย์สมบัติ 3) รูปร่างหน้าตา 4) ความรู้ความสามารถ 5) ยศตำแหน่ง 6) บริวาร 3. ความเสื่อมที่เกิดจากความอวดดื้อถือดี 1) เสื่อมตนเอง คือ ความรู้ และคุณความดีที่เคยมีอยู่ในตนค่อย ๆ ลดลงไป และ ไม่สามารถเพิ่มเติมความรู้ และความดีใหม่ๆ เข้าไปในตัวได้ 2) เสื่อมกัลยาณมิตร บุคคลใดก็ตามที่มีความอวดดื้อถือดี ย่อมมองว่าตนเองมี ดีกว่าคนอื่น ดูถูกคนอื่นว่าไม่คู่ควรที่จะว่ากล่าวสั่งสอนตัว และเมื่อมีความคิดอย่างนี้อยู่ในใจ ในที่สุด ก็จะเมาความโตของตนเอง จนทำให้ผู้นั้นขีดวงขังตัวเอง คนประเภทนี้จึงกลายเป็นคน ไม่มีคนคบค้าสมาคมด้วย 3) เสื่อมหมู่คณะ หมู่คณะใดก็ตามที่มีคนอวดดื้อถือดีหมู่คณะนั้นย่อมมีความ สั่นคลอนเกิดขึ้นอยู่ภายในรอวันที่จะแตกและพังลงไม่วันใดก็วันหนึ่งซึ่งเกิดจากความเสื่อมตนเอง และเสื่อมกัลยาณมิตร ดังที่กล่าวมาข้างต้น ทั้งยังส่งผลต่อหมู่คณะอีกด้วย 4. หลักการป้องกันความเสื่อม 1) หมั่นตรวจสอบการสร้างความดีของตนเอง แล้วเทียบเคียงกับการสร้าง ความดีที่เป็นมาตรฐานของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า บทที่ 5 ต้นเหตุ แ ห่ ง ค ว า ม วิ บั ติ ข อ ง ความเจริญรุ่งเรือง DOU 177