เสื่อมกัลยาณมิตรและผลกระทบต่อบุคคลและหมู่คณะ : หน้า 193/263

5.2.2 เสี เสื่อมกัลยาณมิตร บุคคลใดก็ตามที่มีความอวดดื้อถือดี ย่อมมองว่าตนเองมีดีกว่าคนอื่น ดูถูกคนอื่นว่า ไม่คู่ควรที่จะว่ากล่าวสั่งสอนตัว และเมื่อมีความคิดอย่างนี้อยู่ในใจ ในที่สุดก็จะเมาความโตของ ตนเอง จนทำให้ผู้นั้นขีดวงขังตัวเอง คนประเภทนี้จึงกลายเป็นคนไม่มีคนคบค้าสมาคมด้วย ซึ่ง เป็นเหตุแห่งความเสื่อม มีอยู่ 2 ประการด้วยกัน คือ 1) เสื่อมปัญญา คนที่อวดดื้อถือดีจะคิดอยู่ในใจเสมอว่าตนเองมีดีกว่าบุคคลอื่นๆ ทำให้ใครจะพูดอะไร ก็ไม่ฟังทั้งสิ้น ดังนั้นจึงกลายเป็นคนขาดความกระตือรือร้นในการฝึกฝนตนเอง ขาดความ สนใจที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ และขาดการรับฟังสิ่งต่าง ๆ ที่จะเป็นประโยชน์แก่ตน ทั้งความอวดดื้อ ถือดีที่มีอยู่ในตนจะทำให้ไม่มีใครอยากเข้าใกล้หรือแนะนำสิ่งที่มีประโยชน์ให้ เพราะคิดว่าบอก ไปก็คงจะไม่เกิดประโยชน์ทั้งยังอาจถูกดูหมิ่นกลับมาอีกด้วย ในที่สุดก็จะเสื่อมปัญญา ดวง ปัญญาที่มีก็จะคับแคบลงทั้งยังไม่รับความรู้ ความดีหรือสิ่งที่มีประโยชน์เพิ่มเข้าไปอีก ทำให้ใน ที่สุดก็จะกลายเป็นคนโง่ที่ไม่มีใครอยากคบหาด้วย 2) เสื่อมความปลอดภัย เมื่อไม่มีใครอยากคบหาด้วยแล้ว เมื่อมีสถานการณ์ใดๆ เกิดขึ้นย่อมไม่มีใครอยากบอก ทั้งตนเองก็ไม่คิดจะถามใคร จึงทำให้ไม่สามารถรับรู้ข่าวสารความเป็นไปต่างๆ ที่เกิดขึ้น อย่าง กะทันหันได้ จึงทำให้ไม่ทันได้ระวังตัว เพื่อหาทางป้องกัน หรือเตรียมการรับมือไว้ล่วงหน้า ซึ่ง อาจส่งผลให้เกิดอันตรายทั้งต่อตนเอง ครอบครัว หรือธุรกิจที่ตนมีอยู่ได้ นอกจากนี้คนที่มีความอวดดื้อถือดี ถ้าหากบุคคลอื่นรู้ว่าจะมีภัยใด ๆ มาถึงตัว หรือมี คนคิดร้าย เขาย่อมไม่บอก ไม่สนใจ และไม่คิดที่จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือ เพราะคิดว่าคงเก่งอยู่แล้ว คงสามารถเอาตัวรอดได้ คนที่อวดดื้อถือดีย่อมหาความมั่นคงในชีวิตและทรัพย์สินได้ยาก 5.2.3 เสื่อมหมู่คณะ หมู่คณะใดก็ตามที่มีคนอวดดื้อถือดีหมู่คณะนั้นย่อมมีความสั่นคลอนเกิดขึ้นอยู่ภายใน รอวันที่จะแตกและพังลงไม่วันใดก็วันหนึ่ง ซึ่งเกิดจากความเสื่อมตนเอง และเสื่อมกัลยาณมิตร ดังที่กล่าวมาข้างต้น ทั้งยังส่งผลต่อหมู่คณะอีกด้วย ความเสื่อมที่เกิดขึ้นกับหมู่คณะนี้แบ่งได้เป็น 3 ลักษณะ คือ 182 DOU สูตรสำเร็จ การพัฒนาองค์กร และเศรษฐกิจ