เสื่อมจากยศเพราะอคติ 4 และเสื่อมจากทรัพย์เพราะอบายมุข 6 : หน้า 194/263

1) เสื่อมจากยศเพราะอคติ 4 การที่เสื่อมจากยศเพราะอคติ 4 เนื่องจาก เมื่อบุคคลใดก็ตามมีความอวดดื้อถือดี ในตน ย่อมเชื่อในการตัดสินใจและการกระทำของตนเอง ไม่ฟังเสียงของบุคคลรอบข้าง จนทำให้เกิดความไม่ยุติธรรมเกิดขึ้นในหมู่คณะ ซึ่งก็คือ เกิดอคติขึ้นนั่นเอง อคติ 4 ประกอบด้วย 1. ลำเอียงเพราะรัก คือ การกระทำสิ่งที่เอื้อประโยชน์ต่อบุคคลที่มีความรักใคร่ ชอบพอกัน ไม่ว่าจะเป็นการให้ยศก็ดี ให้ลาภก็ดี รวมไปถึงการเลื่อนตำแหน่งหรือการตัดสิน ความอื่นๆ ด้วยความพอใจ รักใคร่ โดยไม่คำนึงถึงความเป็นธรรม รวมถึงรักทรัพย์สมบัติมาก จนยอมเสียความเป็นธรรม 2. ลำเอียงเพราะชัง คือ การกระทำสิ่งที่ไม่เกิดประโยชน์หรืออาจเกิดผลเสียต่อ บุคคลที่ไม่ชอบพอ หรือเกลียดชังกัน โดยการไม่ให้ยศก็ดี หรือการไม่ให้ลาภก็ดี รวมถึงการ ตัดสินความต่าง ๆ ด้วยอำนาจของความเกลียดชัง จนทำให้เสียความเป็นธรรม 3. ลำเอียงเพราะความหลง คือ การกระทำสิ่งใดสิ่งหนึ่งลงไปด้วยความไม่รู้ หรือ ขาดปัญญาพิจารณาไตร่ตรองให้รอบคอบก่อน ทั้งการให้ลาภยศและไม่ให้ก็ตาม หรือการ ตัดสินเรื่องราวต่าง ๆ ด้วยอำนาจความโง่เขลา ทำให้เสียความเป็นธรรม 4. ลำเอียงเพราะกลัวภัย คือ การกระทำสิ่งที่ไม่ควรทำ หรือทำในสิ่งที่ผิด ด้วย ความกลัวและหวั่นไหว ต่อภัยที่จะมาถึงตัว ด้วยอำนาจแห่งความกลัวจึงทำให้เสียความเป็นธรรม อคติ 4 เหล่านี้หากเกิดแก่บุคคลในหมู่คณะใดก็ตาม ย่อมจะนำมาซึ่ง ความร้าวฉาน ในองค์กร ทำให้เกิดการแตกความสามัคคีขึ้นในหมู่คณะ ซึ่งจะทำให้เสื่อมจากยศในที่สุด เพราะ เมื่อไม่เกิดความเป็นธรรมขึ้นในหมู่คณะ คนที่ตั้งใจทำงานก็ทนอยู่ไม่ได้ ในที่สุดก็ถอดใจ ลาออกไป ในที่สุดหมู่คณะนั้นก็ขาดคนที่มีความสามารถ ทำให้ชื่อเสียงที่เคยมีเคยได้ หมดไป 2) เสื่อมจากทรัพย์เพราะอบายมุข 6 เมื่อบุคคลที่ความอวดดื้อถือดี คนที่อยู่รอบข้างด้วยได้นั้น ย่อมเป็นคนหัวอ่อนหรือ เป็นพวกชอบประจบสอพลอ หวังประโยชน์จากบุคคลนั้น ดังนั้นความอวดดื้อถือดี ย่อมทำให้ เขาเสื่อมจากทรัพย์ เพราะอบายมุข 6 นั่นเอง บทที่ 5 ต้นเหตุ แ ห่ ง ค ว า ม วิ บั ติ ข อ ง ค วามเจริญรุ่งเรือง DOU 183