พระธรรมปุณฑริกฎแปล ภาค ๕ : หน้า 38/189

ประโยค - พระธรรมปุณฑริกฎแปล ภาค ๕ - หน้าที่ 36 พระศาสดาทรงแสดงอรพระบาท ที่ใกล้บ่วงของเขาแล้ว ประทับนั่งในไตรมุ่งไม้พุ่มนั่นข้างหน้า. นายพรานกฤกษ์มืดถือ ธงไปส่งที่บ่วงแต่เช้าๆ ตรวจบ่วงจำเดิมแต่ต้น. ไม่พบเมื่อเห็นตัวเดียวชัดคิดบ่วง ได้เห็นรอยพระบาทของพระศาสดาแล้ว. ที่นั่นเขาได้กล่าวนี้ว่า "ใครเที่ยวปล่อยเนื้อถิ่น (บ่วง) ของเรา." เขาผูกอามาตในพระศาสดา. เมื่อเดินไปก็พบพระศาสดาประทับที่โคนพุ่มไม้ คิดว่า "สงเคราะห์นี้ปล่อยเนื้อของเรา เราจัดสงเคราะห์นั้นเสีย." ดังนี้แล้ว ได้โก่งธนู พระศาสดาให้กังธนูได้ (แต่) ไม่ให้งิ้ม (ธนู) ไปได้. เขาไม่อาจที้งเพื่อปล่อยลูกศรไป ทั้งลดลง มีช้างทั้ง ๒ ปางดำจะแตกมีน้ำลายไหลออกจากปาก เป็นผู้อ่อนเพลีย ได้ยืน (ชื่อ) อยู่แล้ว ครั้งนั้น พวกฤาษีของไปเรือนดุนคันว่า "บิดาของเราล่ำช้าอยู่, ถามมีหายอะไรหนอ?" อัมารดาศส่งไปว่า "พ่อทิ้งหลาย พวกเจ้าจงไปสำนึกของบิดา." ต่างก็อภิปรายไปเห็นบิดายืนอยู่เช่นนั้น คิดว่า "ผู้นี้จิ้งเป็นปัจฉิมของบิดาพวกเรา," ทั้ง ๓ คนโง่จะนแล้ว ได้ยืนอยู่ เหมือนกับบิดาของพวกเขายืนแล้ว เพราะอานุภาพแห่งพระพุทธเจ้า [everyอ่านไม่ได้/ไม่สมบูรณ์, ขออภัย]