ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระธรรมบทที่ถูกอาแปล ภาค ๕ - หน้า 140
ออกด้วยคิดว่า " สามเณรของเราจักหัว " ถ้าเมื่อสามเณรนี้ ยังไม่บรรลุพระอรหัต พระสารัตถาจักนำกิจรรมก่อน อันตรายก็มีแกสามเณรนี้ ควรเราจะไปถืออารมณ์อยู่ที่ชุมประตู " ครั้งทรงดำริแล้ว จึงเสด็จออกจากพระตำรับฐิ ประทับยืนดำริอารมณ์อยู่ที่ชุมประตู ฝ่ายพระเถระนำภัตตมาครั้งนั้น พระศาศตา ตรัสถามปัญหา ๕ ข้อ กะพระเณรนั้น โดยที่กล่าวแล้วในหนหลังแล ในที่สุดแห่งการวิสาหกิจปัญหา สามเณรรับบรรลุพระอรหันแล้ว พระศาตดา ตรัสเสียดพระเณรมาแล้ว ตรัสว่า " สาริฏุตร จงไปเกิด, จงให้ดำแกสามเณรของเธอ." พระเณรไปถึงแล้ว จึงเคาะประตู. สามเณรออกมาทำวัตรแก่อุปถัมภ์แล้ว, เมื่อพระเณรบอกว่า " จงทำกิจ" ก็รู้ว่าพระเณรไม่มีกำหนดการด้วยภาค เป็นเด็กมีอายุ ๗ ขวบ บรรลุพระอรหันต์ในขณะนั้นเอง ตรวจตราดูที่นั่งอันต่ำ ทำกิจแล้วล้างมณฑป. ในกาลนั้น ท่าวมหาราช ๔ องค์ ก็พากันลิทการรักษา. ถึงพระจันทรพระอาทิตย์ ก็ปล่อยวิมาน. แม้ข้าวสักกะ ก็ทรงลิทการอารมณ์ที่สาย พระอาทิตย์ปรากฏลอยเลยมาขกลางฟ้าไปแล้วเทียว.
[ บันฑิตย่อมฝึกคน ]
ภิกษุหลายหลาย พากันพูดว่า " กาลเย็นปรากฏ, สามเณรเพิ่งทำกิจเสร็จเมื่อวาน, ทำไมหนอ ? วันนี้เวลาเช้าจึงมา, เวลาเย็นจึงน้อย." พระศาศตา เสด็จมาตรัสถามว่า " ภิกษุหลายหลายบัดนี้ เธอทั้งหลายนั่งประชุมกันด้วยกล่าวเรื่องอะไรหนอ ? " เมื่อ