พระผึ้งมักถูกถามแปลก ภาค 5 - หน้าที่ 58 : หน้า 60/189

ประโยค - พระผึ้งมักถูกถามแปลก ภาค 5 - หน้าที่ 58 นางเอง สุขนตัวหนึ่งของนางนั่งแลดูนางนั้น ผู้ทำกิจทุกอย่างอยู่ในเรือน เมื่อบางน้ำดไปขี่ ไปป่าเพื่อดำการวัดดวง ๆ มีฟืนและผักเป็นต้นก็ดี สุขนั้นน้อยไปกับนางสมอ. พวกหนุ่มเห็นดังนั้น ย่อมเยาเยี่ยว่า ' แนะพ่อวัว พรานสุขออกแล้ว วันี้ พวกเราจักกิน (ข้าว) กับเนื้อ' นางขวยขินเพราะคำพูดของพวกเหล่านั้น จึงประหารถสุขด้วยก้อนดินและท่อนไม้เป็นต้นให้คืนไป. สุขกลับแล้วก็ตามไปอีก ได้ยินว่า สุขนั้นได้เป็นสามีของนางในอัตราพี่ 3; เหตุนี้มันจึงไม่อาจกัดความรักได้ จริงอยู่ ใคร ๆ ชื่อว่าไม่เคยเป็นเมียหรือเป็นผัวกัน ในสงสารมีที่สุดอุบอุ่นคนไปตามไม่รู้แล้ว ไม่มีโดยแท้; ถึงกระนั้น ความรักมีประมาณยิ่ง ย่อมมีในผู้ที่เป็นญาติในอัตราพี่ไม่ไปกะ เหตุนี้ สุขนั้นจึงไม่อาจจะ นางบอกสุขนั้น เมื่ออ้ายข้าวขาวไปเพื่อสามีกินา (จิง) ได้เอาเชือกใส่ไว้ในชายพกแล้ว ไปนั่งไปบ้างเหมือนกัน นางให้ข้าวอายุแก่สามีแล้ว ถือกระออมเปล่าไปสู่ที่น้ำแห่งหนึ่ง บรรจุกระออมให้เต็มด้วยรายแล้ว ได้ทำเสียง (สังญา) แก่สุขซึ่งยืนแลดูอยู่ในที่ใกล้สุขดีว่า นานแล้วหนอ เราได้ถ้องที ไพรในวันนี้ จึงกระดิกหางเข้าหานาง. นางจับสุขนั่นอย่างมั้นก็แล้ว จึงเอาปลายเชือกข้างหนึ่งผูกกระออมไว้ เอาปลายเชือกอีกข้างหนึ่งผูกที่คอสนับ ผลกระออมให้ลื่นลงน้ำ. สุขตามกระออมไปคลดน้ำ ก็ได้ทำกาลในน้ำนั้นเอง นางนั้นไมหรืออยู่ในรสนึกกาลนาน เพราะวิบากของกรรมมัน ด้วยวิบากที่เหลือ