การปฏิบัติและความเข้าใจในธรรม พระธัมมปทัฏฐกถา แปลภาค 5 หน้า 113
หน้าที่ 113 / 189

สรุปเนื้อหา

บทนี้กล่าวถึงการปฏิบัติธรรมและความเข้าใจในวิถีชีวิตที่ถูกต้อง โดยพระผู้ทรงสอนว่าการกระทำที่ผิวเผิน เช่น การเปลือย หรือการนอนบนดินนั้น ไม่สามารถนำไปสู่ความสุขที่แท้จริงได้ มีการชี้ให้เห็นถึงวิธีการประพฤติและความตั้งใจที่ถูกต้องเพื่อให้สัตว์สามารถเข้าถึงความสุขได้ พระผู้พระภาคตรัสอธิบายว่าการเข้าใจว่าตนจะบรรลุความสุขมาจากการปฏิบัติที่ถูกต้อง ดังนั้น การดำเนินชีวิตตามธรรมวัตรจึงสำคัญมากกว่าการมุ่งหวังจากการทำสิ่งพื้นฐานซึ่งเป็นเพียงภายนอก. สำหรับใครที่หลงเข้าใจในทางที่ผิด จะทำให้กลับใจได้ยาก และจะหลงวนเวียนอยู่ในความต้องการที่มาจากตัณหา.

หัวข้อประเด็น

-การปฏิบัติธรรม
-ความเข้าใจในธรรม
-การสืบทอดทางธรรม
-การเจริญสติ
-การมองเห็นผิด

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - พระชิษฐปิฐถูกฉลายแปล ภาค ๕. หน้าที่ 111 สมณะ ด้วยเหตุว่ากษัตริย์กษัตริย์เป็นต้นก็หามได้" ดังนี้แล้ว เมื่อ จะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม จึงรำพระคาถานี้ว่า " การประพฤติเป็นคนเปลือย ก็ทำให้สัตว์บรรลุสุขนี้ ไม่ได้, การกล่าชูก็ไม่ได้, การนอนเหนือ เปลอกผ้าก็ไม่ได้, การไม่นกินข้าวก็ดี การนอน บนแผ่นดินก็ดี ความเป็นผู้มีภายหมักหมมด้วยรู ก็ดี ความเพียรด้วยการนั่งระหยัดดีดี (แต่ละอย่าง) หาทำสัตว์ผู้ล่วงลงสังข์ให้บรรลุสุขนี้ไม่ใด้." [ แก้ธรร ] บรรดาบทเหล่านั้น บว่า นนาสกต ตำบลเป็น น อนาสกต. ความว่า การหนามัด. การนอนบนแผ่นดิน ชื่อว่า คุณทิสสกิตา ภูสีที่มักหมออยู่ในสรัน โดยอาญาศือคั่งมาขามด้วยเป็อตตม ชื่อว่า โรชุลฺล ความเพียรที่ปรารถน แล้ว ด้วยความเป็นผู้นั่งกระหยง ชื่อว่า อุกฺกฏิปฺปตฺฐ. พระผู้พระภาคตรัสอธิบายดังนี้ว่า " ก็ สัตว์ใด เข้าใจว่า เราจักบรรลุความบรรฺุุษิ" ถือว่ากอออกจาก โลก ด้วยการปฏิบัติอย่างนี้ ดังนี้แล้ว พิงสมาทานประพฤติวัตร อย่างใดอย่างหนึ่ง ในวัตรมีการประพฤติเป็นคนเปลือยเป็นต้น เหล่านี้. สัตว์นั้น พิงชื่อว่าเจริญความเห็นผิด และพิงเป็นผู้มีส่วนแห่งความ ลามกโดยส่วนเดียว. ด้วยว่า วัตรเหล่านี้ ที่สัตว์สมาทานแล้ว ย่อมยิงสัตว์ที่ชื่อว่าอุจจะไม่ล่วงความสงัย เพราะความสงัยอันมีอติฏู อันตนยังไม่ก้าวล่วงแล้ว ให้หมดความไม่ได้."
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More