0 ครั้ง
บทนี้กล่าวถึงการที่พระอัมพ์ทัขได้นั่งในพระฉันฑ์และตรัสเกี่ยวกับการเห็นกระดูก ซึ่งเกิดความเกลียดชังในซากศพที่เขาทิ้งไว้ โดยพระศาสดาถามภิกษุทั้งหลายว่าการยินดีในอานาจารนั้นควรหรือไม่ นอกจากนี้ยังมีการเปรียบเทียบกระดูกกับความชั่วร้ายที่ควรระลึกถึงเพื่อไม่ให้เกินเลยไปในการยึดติดในสิ่งต่างๆ เช่นความยินดีในกาม
-การปฏิบัติธรรม
-การใช้ชีวิตของภิกษุ
-การมองเห็นกระดูก
-ความยินดีในอานาจาร
-การไม่ยึดติดในสิ่งชั่ว