พระฉัมปัทิรุกค้านแปล ภาค ๕ - หน้าที่ 70 : หน้า 72/189

ประโบค - พระฉัมปัทิรุกค้านแปล ภาค ๕ - หน้าที่ 70 ๒. เรื่องภิกษุณิฉัพคัย์ [๑๐๔๘] [ข้อความเบื้องต้น] พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเวสวัน ทรงปรารถนาพากภิกษุณิฉัพคัย์ ตรัสพระธรรมเทสนานว่า “สมเพตตตนะตุ” เป็นต้น [เหตุให้ทรงบัญญัติสดับกลักบาบ] ความมิสคารว่า ในสมัยหนึ่ง พวกภิกษุณิฉัพคัย์ เมื่อเถิง หอก็คือม่อแก่พวกภิกษุณิฉัพคัย์เหล่านั้น ด้วยเหตุที่ตนประทาร พวกสัตว์ตระพึง ในกลาบบก่อนนั้นแหละ แม้ในเรื่องนี้ พระศาสดา ทรงสั่งเสียงของภิกษุเหล่านั้นแล้ว ก็ตรัสถามว่า “น่ะอะไรน่กัน ?” เมื่อภิกษุราชูว่า “เรื่อง ชื่อนี้” แล้วตรัสว่า “ดู๋อนิกล่าวหลาย จำเดิมแต่ป๋ายธรรมดา ภิกษุไม่ควรทำอย่างนี้ ภิกษุใดๆ, ภิกษุนี่อ่อนอ้อมต้องอาบัติซึ่น” ดังนี้แล้ว ทรงบัญญัติสดับกลักกลาบว่า “ดู๋อนิภิกษุ ทั้งหลาย ธรรมภิกษุราษฎร์ว่า “แม้สัตว์เหล่าอ่อนอ้อมหวาดหวั่นวันต่อ คายอาหาร อย่างเดียวกับเราเหมือนกัน, ฉะนั้น ชีวิตก็อ่อนเป็นที่รักของ สัตว์เหล่านั้น เหมือนของเราโดยแท้” ไม่ควรประกอบ และควร ใช้ให้สัตว์อื่น” ดังนี้แล้ว เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม จึง ตรัสพระคาถานี้ว่า “สัตว์ทั้งหมด ย่อมหวาดหวั่นวันต่ออาญชุน ชีวิต * พระมหาญาณ ป. ช. ๕ (บัดนี้เป็นพระธรรมบำนัตติ วัดบรมวินาศ แปล.