ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - พระอุ้มบาปที่ถูกฉกฉวยแปลกภาค ๕ - หน้าที่ 174
อนุญาตควรกล่าวว่า "ไฟล์กล่าวสูตรอื่น" อนุภิกษุเหล่านั้น ทูลอ้อนวอน จึงทรงนำดติหนามา (ตรัสถึงต่อไปนี้) :-
[ บุพกรรรมของพระโลภทูษิ ]
ในอดีตกาล บุรุษของพราหมณ์ ชื่ออังคัตในกรุงเทพฯ ชื่อโสมทัตภูมาร บำรุงพระราชแล้ว เธอได้เป็นที่โปรดปราน พอพระพุทธย์ ของพระราชา ส่วนพราหมณ์ อาชยกิจกรรมเลี้ยงชีพ. พราหมณ์นั้นมีโท ๒ ตัว ใน ๒ ตัวนั้น ตัว ๑ ได้ล้มเสียแล้ว
พราหมณ์จึงกล่าวทะนาบุตรชายว่า "พ่อโสมทัต พ่องูลขอขอสายหลวงนำโคมาให้พ่อด้วยหนึ่ง."
[ โสมทัตสนให้พ่ออุลูลขอ ]
มหาดเล็ก-โสมทัต คิดว่า "ถ้าจะขอพระราชทานนะสมเด็จพระเจ้ายู่ว่าไร้, ความเป็นคนผลุผลันฉับปรากญ แก่รา" จึงพูดว่า "คุณพ่ออับ คุณพ่อเองจงขอพระราชทานนายหลวงเกิด" เมื่อลดพูดว่า "ลูกเอ๋ย ถ้าครั้นนั้น เจ้าพาพาไปโกลีด" จึงคิดว่า "ท่านพราหมณ์นี้ มีปัญญาญ ย่อมไม่รู้จักแม้สักแม่ว่าคำพูดเป็นคำว่า "จงไปข้างหน้า จงถอนข้างหลัง, เมื่ออ้างอั้น ควรพูด ก็ไฟล์ไปพูดค่อื่นเสีย เราจะให้สบะหยี่แล้วจึงท่านไป." เธอท่านไปป่าช้า ซีอวิรัติทรงมาแล้ว จึ่งมัดฟอนหูหลายฟอน ทำสมมติว่า " ฟอนหนูนี้เป็นเจ้าชีวิต, ฟอนหนูนี้เป็นวังหน้า, ฟอนหนูนี้เป็นสนามดี" คงนี้เป็นต้น แสดงแก่บิดาตามลำดับ
๑. สนามหลวง ออกสอบเปรียญ ๖ ประโยค พ.ศ. ๒๕๔๖