พระธรรมมหาทัศนฉบับแปล ภาค 5 : หน้า 179/189

ประโยค - พระธรรมมหาทัศนฉบับแปล ภาค 5 - หน้าที่ 177 ในครั้งกระนั้น เป็นโลภทุย, มหาดเล็กโสมทัดในครั้งกระนั้น เป็นเราดาคคนนี้แหละ " จริงสร้างว่า " ภิกษุทั้งหลาย โลภทุยนี้ เมื่อคำอธิษฐานควรพูด ก็ไปพูดคุยกันไปเสีย มีใช่ในวันนี้เท่านั้น, แม้ในกาก่อน เธอที่พูดแล้ว เพราะความที่ตนเป็นคนมีธรรมได้ สักน้อย, เพราะว่าความที่ตนเป็นคนมังธรรมได้ สักน้อย, เพราะว่าความที่ตนเป็นคนมีธรรมได้ สักน้อย, เพราะว่าความที่ตนเป็นคนมีธรรมได้ สักน้อย, เพราะว่านี้ว่า " คนมีสุตะน้อยนี้ ย่อมแก่เหมือนโคลก", เนื้อของขายอ่อนเจริญ, แต่ปัญญาของเขามาเจริญไม่." [ แก้รถ ] บรรดาบทเหล่านั้น เนื้อความแห่งว่า อุปสมุตาย ว่า คนชื่อว่า อปิสุตะ เพราะไม่มีมหาวุฒิ ๕๐ ๑ หมวด หรือ ๒ หมวด ก็หรือว่า เพราะไม่มีวรรณสูตร ๑ วรรณ หรือ ๒ วรรณโดยกำหนดที่สุดทั้งหมด เพราะไม่มีเมล็ดสูตร ๑ หรือ ๒ สูตร, แต่ได้เรียน กรรมฐานเล็กน้อยประกอบความเพียเนื่อง ๆ อยู่ ก็เป็นพุทธสูตรได้ดีเดียว สอบถามว่า พละทุโว ชีวิต ความว่า เหมือนดังโคลก เมื่อแก่ คือเมื่อเผ่า ย่อมโตขึ้นเพื่อประโยชน์แก่แม่พ่อหมามได้เลย แก่โคที่เป็นพี่น้องอันเดียวกันได้, โดยที่แท้ ก็แก่ไม่มีประโยชน์เลย ฉันใด, แม้ปิสุตชนนี้ไม่ทำอุบายวัตร, ไม่ทำอาริยวัตร, และไม่ทำวัตรอื่น มือคำคุณวัตรเป็นต้น, ไม่หมั่นประกอบแม้สักว่ากวาวนา, ชื่อว่า ย่อมแก่ไม่มีประโยชน์เลย ฉันนั้นแน่ะ