การสนทนาของพระภิกษุในยุคพุทธกาล : หน้า 12/231

ประโยค - คำนี้พระมิมปทุฏฐิโก ยกพันธุแปล ภาค ๖ หน้า ๑๒ อ. อาจารย์ โน ของเรา ท. วรดี ย่อมร้อง ดูจรรา ร้องเปล่า อิติก ดังนี้ ๙ เตส ภิกขญา แห่งกิญจุ ท. หลานนั้นกินมุนาคำ ผู้ลำบาก อยู่ อดีวิว เกินเปรียบหนา เอกกฏฏิปิ แม้ อ. ภิกษุรูปนั้น น อสุกิ ไม่ได้อ้างแล้ว วิสส นิพงฺเดดู เพื่ออ้นยังคุณเคยให้บังเกิด ๆ เต ภิกฺขุ อ. ภิกษุ ท. หลานนั้น วิญญุตสา ผู้มีพรสุขอันอยู่ แล้ว คนดูวว ไปแล้ว สนทิดี สู่ตำบล สตญ ของพระศาสดา สตฺตา กถปิฏฐา ผู้อ้อนพระศาสดาตรัสถามแล้วว่า ภิกขเวู องอุดภูมิ ท. ตุโมเห อ. เธอ ท. อุปมุตตา เป็นผู้ไม่ประมาทแล้ว หวังา เป็น กริกุต กระทำแล้ว สมณะมัง ซึ่งสมณธรรม ก็ หรือ อิติ ดังนี้ อโรเจลู่ กรามพูดแล้ว ติ อุตุ Such นั้นว่า ๙ สตา อ. พระศาสดา วดตา ครัสนแล้วว่า ภิกขุน คู่อณิภาย ท. (เอโอ สติโล) อ. ภิกษุชื่อว่าวิสสะ นัน (กรโรโร) ย่อมกระทำ (อนุตราย) ซึ่งอันตราย (ตูมหากิ) แก่เธอ ท. อินทาเอนา ในกาลนี้นั้นเทียว น หามิได้ เอโอ สติโล อ. ภิกษุ ชื่อว่าสะนัน ตุมหา อนุตราย อกาเสอา ได้กระทำแล้วซึ่งอันตราย แก่เธอ ท. นั่นเทียว ปุพโพมิ แม้ในกาลก่อน อติ ดังนี้ เตติ ภิกษุ ยามใจ ผู้อื่นภิกษุ ท. หลานนั้น ทูลวิจวนแล้ว อากรากุฏุกาชาติก ยังขาดอันบันฑิตกําหนดแล้วด้วยใก้ข้าวในสมียใช้กาล อิม นี้ว่า อย่า ถูกฌ๎อ อ. ไกวามนี้ องอปิฏฺฐาสวาทีโม ตัว เจริญแล้วในสำนักงานของไภมิอ่วารตและบิดา ดัง