ความหมายและการตีความพระคาถาในพระไตรปิฎก : หน้า 40/231

ประโยค ๑ กันฺษีพระมิมปํทุฏฺฐกส ยกศพที่แปลง ภาค ๕ หน้า ๔๐ ยอมเป็น ปน องิษ โอ ภิกขุ อ. ภิกขุได อาจารุทธิวสุตโส ผูมี วิปสนอันปรารภยั้งแล้ว ปฏายามโน ปรารถนาอยู่ ปฏิวัติ ซึ่งการ แทงตลอดว่า (อึ) อ. เรา (ปฏิวัติสุขามี จักแทงตลอด อุชฺช) ในวันนี้ (อึ) อ. เรา (ปฏิวัติสุขามี) จักแทงตลอด อุชฺชเอว ในวันนี้นั้นเทียว อดีติ ดังนี้ วิจิตติ ประพฤตอยู่ อุตฺตโน กิจอวา อ. กิจของตนเทียว เตน ภิกขุมา อนภิกขุน อุปชฺฌายาวิตตตานิ ยังแม้วัตมีวรติอุชฺชเปเป็นต้น ท. หาปฺุวา ให้เสื่อมแล้ว กาถพุพิงกระทำ ทิ ก็ภิ อภิกขุ อภิญฺญาบาย รู้งแล้ว อุตฺตดูกติ ซึ่งประโยชน์ของตน เอวรูปา อนมรุปอย่างนี้ ถือว่า สลฺลกุฏวา กำหนดแล้วว่า อยู ธมโม อ. ธรรมมี อ. โสดา เป็นประโยชน์ อุตฺตโน ของตน เม ของเรา (หัวติ) ยอมเป็น อดีติ ดังนี้ อยูอตฺตปฏิบตา พิงเป็นผู้ขวนขวายแล้วและประกอบแล้ว อฺุเปอ ในประโยชน์ สกท อนิมของตน คูสฺมี นั่น ภวเวยู พึงเป็น อดีติ ดังนี้ ตสฺส คาถาย แห่งพระคาถานั้น (ปุณฑิตะนุต) อับปนัตติ (เวทีตุโพ) พึงทราบ ๆ