ความเข้าใจในพระคาถา : หน้า 123/231

ประโยค - คำฉันพระมหามัยกลกานต์เถลิงนฤมิต ภาค ๑ - หน้า ๑๒๓ คิดถึง อ. ความอิ่ม การเมษ ในกลาบฑ ท. น วิชชาติ ย่อมไม่มี กาหาปลวกเสน เพราะผนึกอ ทิน ถาม อ. ถาม ท. อุปสรรคา เป็นสภาพมิควร ยินดีน้อย ทุกขา เป็นสภาพมิควรมั่ง (โหนุติ) ย่อมเป็น ปณฺฑิโต อ. บัณฑิต วิบูลย์ รู้แจ้งแล้ว อดิต อย่างนี้ โส ปณฺฑิโต อ. บัณฑิตนัน น อดิญฺฉติ ย่อมไม่ถึงทบ รติ ซึ่งความมินดี กามสุม ในกล พ. อภิ ทิพุพล แม้นอั้นทิพ สุมจา- สมพุทธราสโก อ. พระสาวกของพระสัมมาสัมพุทธ- เจ้า ตุกหยูกยโต เป็นผู้ยังดีแล้วในความสิ้นไป แห่งต้นกา โหติ ย่อมเป็น อิติ ดั่งนี้ อนุโมรา ในลำดับ คายางแห่งพระคาถา อิมุสา นี้ว่า จณทิมสุริยะ อ. พระจันทร์และพระอาทิตย์ ท. (ปรี- หรมตุ) ย่อมหมุนเวียนไป อณุ ติ ส่องอยู่ ทิศา ซึ่งทิศ ท. (กฤวา) กระทำ วีรจนา ให้เป็น ธรรมชาติรุ่งเรือง ยวตา กำหนดกลาเพียงใด ปานา อ สัตว์ผู้มีสมปราณ ท. ปรวิสุทธิ ผ่องใสย แล้วซึ่งแผ่นดิน ยา เท่ากั ใด (อดุ) มีอยู่ เต ปานา อ. สัตว์ผู้มีสมปราณ ท. เหล่านั้น สุพเป ว ทั้งปวงเทียว ทาสา เป็นพาล มนุษย์ ของ