พระองค์และพรหม : หน้า 64/231

ทรงสัตย์แล้ว กิ่ง ซึ่ง้อยคำ สุตู สพรหมสุด ของพรหมนี้ นอ อนุท ไม่ทรงผลิเด็ปลินใจเฉพาะแล้วนั่นเทียว น ปฏิโกสิ ไม่ทรงจัดจ้านแล้ว ๆ พระมณิโปปี แม้ อ. พระมหาณ คณุตา ไปแล้ว เค่า สู่เรือน อา หกล่าวแล้วว่า โคติ เนะนางผู้เจริญ อุสุ ไว้นี้ ปรุโส อ. บุรี อนุจวีโก ผู้สมควร ธิตฺ แก่ริต เม อันฉัน ภิญโญ เห็นแล้ว มัย อ. เรา ท. ทุสาฯ จักให้ นี่ ธิตฺ ซึ่งถือดา นั่น สุตุ ปรินสสุด แห่บูรษนั่น อติ ดังนี้ พรหมณี กะนางพรหมนี้ ธิตฺ ยังธิดา องฺการปูดวา ให้ประดับแล้ว อาทาย พาเอาแล้ว อุทมส ได้ไปแล้ว ตฺรน สู่ที่นั่น สฑูธิ กับ พรหมนิยา ด้วย นางพรหมนิ ฯ มาหาโนปี แม้ อ. มหาชนะ กฤดูฬาโสต ผูมีความ โกหาหลุดเกิดแล้ว นิกมฺมิ ออกไปแล้ว ๆ สุตฺา อ. พระศาสดา องฺกุลาา ไม่ประเทียบน้อยแล้ว พรหมณเมน อทฺตภูตาน ในอธิปพรหมนิกล่าวแล้ว ทาสสุวา ทรงแสดงแล้ว ปากเทดีย ซึ่งเจิดคือรอพระบาท ตุกฺ ฆาน ในที่นั่น อุงฺกาฌส ได้ประทับอยู่แล้ว อญฺญสมิ ฯ รานา ในที่อื่น ๆ ก็ ได้ยินว่า ปกาเทดีย อ. เจดีย์คืออรพระบาท พุทธาน ของพระพุทธเจ้า ท. ปฏญฺยาติ ย่อมปรากาม อิทธิ ปกาเทดาว อุสุโก นาม ปุกโล ปาสุกฺ อิติ อภิญฺญุตวา (พุทธาราม) อุกนกคุณฐานเอง ในที่แห่งพระพุทธเจ้า ท. ทรงอภิษฐานแล้วว่า อ. บุคลชื่อโนน ซึ่งเป็นอีอร์ร อยู่นั้น เท่านี้ ดังนี้ ทรงเหนียบแล้วนั่นเทียว ๆ สุตสุโต นาม ปุกโล อ. บุคล ชื่อว่าสหิณอ ยู่ ๆ ปกติ-së ซิงค์อร คืออรพระบาทนั้น