ความหมายของคำในพระบาลี : หน้า 38/231

ประโยค คำถีพระมมีมาทุกฐกฌาณ ยกศัพทีเปล อก ๙ หน้า 38 ภิญฺญา คู่นภิญฺญา ท. สิเนโห อ. ความถิหามา มึ ใน เรา อฤติ มีอยู่ ยสุง ปุกคสุส แก่บุคคลใด เตน ปุคคลนั้น อตตาทตะกะ วฤติ อ. อันอนุบุคคลนั้นเป็น เป็นผู้พึงจดจำว่านพระเสื่อว่ อัตตาทตะกะ วฤติอ่อนโยน ฮิ ด้วยว่า (ชน) อ. ชน ท. ปุจชนฺนา บุชาอยู คนธกีทิ วฤติที วฤติที ด้วยวัตถุ ท. มึของหอมเป็นต้น น ปุจบุคติ ยมูสา คีอู๋มฺอุบาบา ม ซึ่งเรา ตนมา เพราะเหตุในน อนุเณบนี ภิกขุา อนภฺยแม่รู้อื่น อตตาทตะกะสิ เกรียรฺณา อภิฺยั ติ อดิ ดังนี้ อาหารตรัสแล้ว คำ ซึ่งพระภา คี น นีวา (ปุคโล) อ. บุคคล อุตตะกุ น าปุย ไมพิยังประโยชน์ของตนให้เสื่อม ปรตูเณ เพราะประโยชน์ของบุคคลอื่น พูนาทปี เช่นนี้ อญฺญา รู้แล้ว อุตตะกุ สิ่ง ประโยชน์ของตน อตตุกฺปูรโติ พึงเป็นผู้บวชขายแล้วในประโยชน์ อันเป็นของตน สียา พึงเป็น อติ ดังนี้ ๆ อุตโก อ. เนื่อความว่า (ปุคโล) อ. บุคคล คีรุกฺโต ผู้เป็น คฤหสฺสเป็นแล้ว กาถินกฺตุปิ อุตตโน อุตุน นาเขา ไม่พึงยัง ประโยชน์ ของตน แม้นมีกานติเป็นประมาณให้เสื่อม อตตเณน