ความเข้าใจในธรรมวลัย : หน้า 79/231

อัครรรย์ (โหติ) ย่อมเป็น (มม) นิพพุทธดากาเลม แม่ในกาลแห่ง เรามังเกิดแล้ว อาทุกฤติรุณานูย ใบกำเนิดของสัตว์จักรจฉนผู้หา เหตุภูมิได้ อญโณ ปฤโต อ. บุคคลอื่น สมาาโต ผู้สามารถ าดีด เพื่ออานำไป รู้ซึ่งธูเม่ ของเรา น อโหติเอม ไมได้แล้ว นันเทียว อิติด ดังนี้ เนน ปฤโต โผน้พระเทรฬดมแลวว่ ภานต ขาเต่ระองคบัเจริญ ปน ก็ (อญโณ บุคคลอี่น (สมฌาโต้) ผู้สามารถ (วดี) เพื่ออานำไป (รู่) ซึ่งธรรวต (ตว) ของพระองค์ (น อโหติ) ไมได้แล้ว กทา ในกลไิด อิด ดิ้งนี้ อาหารตุวา ทรงนำมาแลว อัดตี วัดดู ซึ่งเรื่องอันล่วงไปแล้ว กันนุ-อูดษาดำิน ยังชกอับบัณฑิตกำหนดแลวด้วยโภู้ว่าว่ากันนะ อิทนีว่า ธูธ อะ อรุไว คณะหนัก (อุติ) มีอยู่ ยโโต ยโต กาลโต ในกาลใด คบีรวจุตตนี อ. หนทางเป็นที่ไปในอันลึกโดยปกติ (อุติ) มี อยู่ ยโโต กาลโต ในกาลใด (สามิกา) อ. เจ้า ของ ท. ยูชนุนิด ย่อมเทยม กณุ้ ซึ่งโว้ว่า กัณละ ตาทสุด ในนกาลนั้นแล โส สุ คณโหา อ. โคชื่อว่านะนั่นแล วทะเด ย่อมนำไป ต ธูรู ซึ่งธรรวนัน อิด ดังนี้ วิตุกาเคราะห์ ทรงให้พิสาดาแลว ทาสเสนโต เมืออาจะทรงแสดง ตคอ วดิ ซึ่งเรืองนันนั้นเทียว วิสเสดาวา ให้เฉย ปุน อีก วิฤดูเคราะห์]