การตั้งจิตเพื่อเป็นที่พึ่ง : หน้า 18/231

ประโยค - คำนี้พระถามว่าทุกข์ถูกถาม ยกกี่พากแปล ภาค ๖ หน้า ๑๘ ตรัสแล้ว คำนี้ ซึ่งพระถาม อิม นี้ว่า อุตต า ที อ.ตนแล นาใจ เป็นที่พึง อุตตน ของตน (โหติ) ย่อมเป็น ปรัง ปุกโล อ.บุคคล อื่น โก ที ใครแล นาโค พึงเป็นที่พึ่ง สติย พึ่งเป็น ที เพราะว่า(ปุกโล) อ.บุคคล อุตตนาก มีตน สถานตน อันฝึกดีแล้ว ลภูติ ย่อมได้ น่า ซึ่งที่พึ่ง ทูลลี อนบุคคลได้โดยยาก อติ ดังนี้ ๆ (อุตตโน) อ. อรรถว่า ปฏิส ฯา เป็นที่ตั้งเฉพาะ (อิติ) ดังนี้ ตุตตุ ปทสุต ในบท ท. เหล่านั้นนา (ปทสุต) แห่งว่่า นาโก อิติ ดังนี้ ๆ อิติ อุตตุป อ.อรรถนูมิว่า (ปุกลาน) อนบุคคล ชินก ผูตั้งอยู่แล้ว อุตตน ในบท คือว่า สมปูนเน่น ผัวพร้อมแล้ว อุตนา ด้วยตน สุกกา อา คุดส กูส สกู๊ ปาปณิวา วา เพื่ออันกระทำ ซึ่งกูด แล้วถึง ซึ่งสุวรรค์ หรือ มคิ วา หรือว่า เพื่ออันกระทำให้แจ้ง ซึ่งผล ยมกา เหตุใด สุมัน ฯ เพราะเหตุนี้แล อุตตา ว. ตน เทียว ปฏิส ฯา พึงเป็นที่ตั้งเฉพาะ อุตตน โทน สยาฯ พึงเป็น ปริ ปุกโล อ.บุคคลอื่น โก นาม ชื่อว่าใคร ปฏิส ฯา พึงเป็น ที่ตั้งเฉพาะ กสุต ของใคร สิกา พึงเป็น ที เพราะว่า (ปุกโล) อ.บุคคล อุตตนาเอง มีตน นั้นเทียว สุนุตน อันฝึกแล้ว คือว่า