คำฉันท์พระธรรมปิฎกถกยอ : หน้า 175/231

ประโยค - คำฉันท์พระธรรมปิฎกถกยอ ยกพักเปล ภาค ๖ หน้า 175 ด้วย ทิดวา แลแล้ว อดฺุ ซ่งประโยชน์ เปียคฤที เป็นผู้มีปกติถือเอซึ่งอามรัญอันเป็นที่รัก (เหตุฉะ), เป็น ปิยา ใช้กะหยิ้ม อุตตานุโคิน ชานนํ ดําน ตอรน ท. ผู้ตามประกอบซึ่งตามเป็นปกติ (ปุกคโล) อ. บกคล มา สมาคุณิ อ. สําคุณมิ อย่าสมาคํ แล้ว ปีนิติ สตฺวาสนํ ด้วยสัตว์และสังขาร ท. อันเปนที่รัก (มา สมาคุณิ) อย่าสมาคํ แล้ว อุปโยคิ สตฺวาสุขาเรติ ด้วยสัตว์และสังขาร ท. อันไม่เป็นที่รัก ถูกฺฆ ไนกาลไหน ๆ (หิ) เหตุว่า ปียน สตฺวาสุนทร ทุกสุขํ อ อ. การไมเห็น ซึ่งสัตว์และสังขาร ท. อันเปน ที่รักด้วย อุปโยค น สตฺวาสุขารํ ทุกสุขํ อ. การเห็น ซึ่งสัตว์และสังขาร ท.อันไม่เป็น ที่รักด้วย ทุกฺขํ เป็นเหตุเครื่องนำมาซึ่งทุกข์ (โหนตุ) ย่อมเป็น ตสมา เพราะเหตุนัน (ปุกคโล) อ. บกคล น กิราว ไมหิทกะทำ (สตฺต วา สงบรร วา) ซึ่งสัตว์หรือ หรือว่า ซึ่งสังขาร ปิย ให้เป็นที่รัก ก็ เพราะว่า ปีโยปโย ฐาํ การไปปราศจากสัตว์และสังขารอันเป็นที่รัก ปาปโก เป็นสภาพลามก (โ๘ทิด) ย่อมเป็น ปิยะโย อรามุณฺ อ.อรมณํ อันเป็นที่รักและ