ธรรมะเพื่อประช : หน้า 14/581

ธรรมะเพื่อประช พระอัญญาโกณฑัญญะ ผู้รัตตัญญู (๑) ๑๓ มีแล้วก็อยากมีอีก เหมือนแม่น้ำ แม้มีมากมายหลายสาย ก็ไม่ สามารถทำให้มหาสมุทรเต็มเปี่ยมบริบูรณ์ได้ แต่ถ้ารู้จักยินดีใน สิ่งที่ได้มา พอใจในสิ่งที่มีอยู่ ก็เหมือนกับน้ำเพียงเล็กน้อยที่ ทำให้แก้วน้ำเต็มบริบูรณ์ได้ ในทำนองเดียวกัน ทรัพย์สินเงิน ทองแม้มีอยู่จำนวนไม่มาก แต่ก็สามารถยังใจของผู้ที่มีความ สันโดษให้เต็มเปี่ยมได้ แต่ในทางตรงกันข้าม ถึงแม้จะมีทรัพย์ สินเงินทองมากมายมหาศาลเพียงใด หากใจของผู้นั้นขาดความ สันโดษ ใจจะเร่าร้อนกระวนกระวาย มีความกระหายไม่รู้จักอิ่ม อยู่นั่นเอง พระสัมมาสัมพุทธเจ้าจึงทรงสอนให้ภิกษุเป็นผู้มีความ มักน้อย สันโดษ ไม่เย่อหยิ่ง ไม่เห็นแก่ลาภ ยินดีปัจจัยสี่ตามมี ตามได้ ไม่ให้ยินดีในวัตถุสิ่งของนอกตัว ซึ่งเป็นทางมาแห่งการ เพิ่มพูนอาสวกิเลส แต่ให้มีใจยินดีในพระนิพพานอันเป็น นิรามิสสุข ซึ่งเป็นสุขที่ไม่ต้องอิงอาศัยวัตถุ เป็นสุขล้วนๆ ไม่มีทุกข์ เจือปน ใครที่มีอัธยาศัยเช่นนี้จะอยู่ที่ไหนก็มีความสุข จะอยู่ในป่า อยู่ในบ้าน หรืออยู่คนเดียวก็มีความสุข เหมือนพระอัญญาโกณ ฑัญญเถระ ผู้ยินดีในความสันโดษ ท่านได้ใช้ชีวิตอยู่ในป่า หิมพานต์ตามลำพังอยู่ถึง ๑๒ ปี แม้อยู่คนเดียวก็ไม่หวาดเสียว ไม่สะดุ้ง มีความสุขที่เกิดจากการได้บรรลุธรรมภายใน