ธรรมะเพื่อประช - พระวักกลิเถระ : หน้า 115/581

ธรรมะเพื่อประช พระวักกลิเถระ ๑๑๔ “ภิกษุนี้ถ้าไม่ได้ความสังเวช ก็จักไม่ได้ตรัสรู้แน่” ครั้นใกล้วัน เข้าพรรษา พระองค์จึงขับไล่พระวักกลิให้ไปอยู่ที่อื่น ท่านน้อยใจ จึงตัดสินใจขึ้นไปบนยอดเขาคิชฌกูฏ หมายจะกระโดดลงมา เพื่อฆ่าตัวตาย พระบรมศาสดาทรงรู้ด้วยพุทธญาณว่า “หากภิกษุนี้ ไม่ได้รับความสบายใจจากเรา จะทำให้อุปนิสัยแห่งมรรคผล นิพพานพินาศไป” จึงเปล่งพระโอภาสไปปรากฏต่อหน้าพระวักกลิ ตรัสว่า “ภิกษุผู้มากไปด้วยความปราโมทย์เลื่อมใสในพระ พุทธศาสนา จะพึงบรรลุสันตบท อันเข้าไประงับสังขารเป็นสุขได้” แล้วทรงเหยียดพระหัตถ์ พร้อมกับตรัสว่า “มานี่เถิด วักกลิ พระวักกลิเกิดอุพเพงคาปีติว่า พระบรมศาสดาทรงตรัสเรียก เราแล้ว ก็คิดว่าจะไปทางไหนดีหนอ เพราะพระพุทธองค์ ทรงลอยอยู่กลางอากาศ เมื่อไม่รู้หนทางที่จะไปเฝ้า จึงอาศัย ความศรัทธาที่เต็มเปี่ยมในพระพุทธองค์ ทำให้กายเบาใจเบา ครั้นกายฟ่องเบา ท่านก็สามารถเดินไปในอากาศได้ ขณะที่เท้า ข้างหนึ่งเหยียบบนพื้น อีกข้างหนึ่งก้าวไปในอากาศ ท่านข่มปีติ ในอากาศได้ก็บรรลุพระอรหัต พร้อมด้วยปฏิสัมภิทาญาณ ๔ ในขณะนั้นเอง นี่เป็นสาเหตุที่ทำให้ท่านได้รับแต่งตั้งจาก พระพุทธองค์ว่า เป็นเลิศกว่าภิกษุทั้งหลายผู้เป็นสัทธาธิมุต คือ หลุดพ้นด้วยศรัทธา