ธรรมะเพื่อประช : หน้า 299/581

ธรรมะเพื่อประช เขมาเถรี อัครสาวิกาเบื้องขวา ២៩៨ เนื่องจากพระนางเป็นผู้มัวเมาในรูปโฉมของตนเองว่า มีความงามเป็นเลิศ จึงไม่กล้าไปเฝ้าพระทศพล เพราะทรงกลัว ว่าพระบรมศาสดาจะทรงแสดงโทษในรูปของพระนาง ฝ่าย พระเจ้าพิมพิสารทรงเป็นพุทธมามกะ เป็นพระโสดาบันบุคคล มีความปรารถนาอยากให้พระมเหสีได้ฟังพระสัทธรรมบ้าง แม้จะทรงชักชวนไปพระวิหารหลายครั้ง แต่พระนางก็บ่ายเบี่ยง พระราชาจึงใช้กุศโลบายด้วยการให้เหล่านักกวีประพันธ์ ความงดงามของพระเวฬุวันราชอุทยาน แล้วให้ไปขับร้องใกล้ๆ สถานที่ที่พระนางเขมาเทวีจะทรงได้ยิน เมื่อพระนางทรงได้ สดับคำพรรณนาพระเวฬุวัน มีพระประสงค์จะเสด็จไปชม พระราชอุทยาน จึงทูลขออนุญาตพระราชาเพื่อไปทอดพระเนตร พระราชาตรัสสั่งเหล่าบุรุษที่ไปกับพระนางว่า หากพระ เทวีจะกลับจากสวนโดยไม่ยอมเข้าเฝ้าพระบรมศาสดา ก็ให้ บังคับพานางไปให้ได้ นี่ก็เป็นข้อสังเกตว่า ความตั้งใจดีอยาก ให้คนอื่นได้พบเส้นทางสว่างของชีวิต บางครั้งจะชักชวนธรรมดา ใช้วิธีละมุนละม่อมไม่ได้ ต้องถึงกับบังคับกัน เหมือนเด็กที่เป็นไข้ แล้วไม่อยากทานยา พ่อแม่ก็ต้องบังคับให้กิน แม้ยานั้นอาจขม แต่เมื่อพ่อแม่เห็นว่าหากลูกรับประทานยาขนานนั้น จะหายจาก โรคภัยไข้เจ็บ จึงจําเป็นที่จะต้องบังคับให้ลูกกิน