ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 132/581

ธรรมะเพื่อประชาll พระโสณโกฬิวิสเถระ ๑๑๑ “เดี๋ยวก็ลงเหยียบบนพื้นดินซะหรอก” ทําเอาคนใช้ตกอกตกใจ กันใหญ่รีบเกลี้ยกล่อมให้ท่านเดินบนพรม ผู้มีบุญมากจะได้รับ สมบัติที่ประณีต และมีคนเอาอกเอาใจอย่างนี้ เมื่อมีโอกาสได้ฟังธรรมจากพระผู้มีพระภาคเจ้า ท่าน เข้าใจเรื่องราวของตนเองว่า ความสุขที่ยิ่งกว่าเบญจกามคุณที ท่านได้รับอยู่นี้ ยังมีอยู่ เป็นความสุขที่ไม่ต้องอาศัยวัตถุภายนอก หากเป็นความสุขที่เกิดจากการชำระกาย วาจา ใจให้สะอาด บริสุทธิ์ที่สุด จนกระทั่งหลุดพ้นจากกิเลสอาสวะทั้งมวล ความ สุขแบบนี้เป็นสิ่งที่ตัวท่านเอง และมวลมนุษยชาติ ต่างพากัน แสวงหา และเมื่อท่านได้มาพบเส้นทางอันบริสุทธิ์นี้แล้ว จึง ตัดสินใจสละความสุขทั้งหมดทางโลก ออกบวชเป็นสาวกของ พระผู้มีพระภาคเจ้าทันที ครั้นบวชแล้ว ท่านตั้งใจมั่นว่าจะต้องทำใจให้บริสุทธิ์ หยุดนิ่ง ระลึกถึงพระพุทธพจน์ที่ว่า สพฺพทุกขนิสสรณนิพพาน สจฺฉิกรณตฺถาย คือบวชมาแล้วจะต้องทำพระนิพพานให้แจ้งให้ได้ เนื่องจากท่านเป็นผู้มีฝ่าเท้าที่ละเอียดอ่อนมาก เวลาเดินจงกรม จึงรู้สีกเจ็บปวด เท้าของท่านถึงกับบวมเป่งขึ้นมาและมีเลือดไหล ทําให้ได้รับความทุกข์ทรมานมาก แต่ท่านก็อดทนไม่ให้สิ่งเหล่านั้น มาเป็นอุปสรรค จนพระบรมศาสดาต้องเสด็จมาโปรด และแนะ กุศโลบายที่จะให้เข้าถึงธรรมอย่างง่ายๆ