ธรรมะเพื่อประชา : หน้า 278/581

ธรรมะเพื่อประช ปชาบดีเถรี ผู้รัตตัญญู (๒) สรรพสัตว์ทั้งหลายต่างก็มีเวลาที่เสียไป ๒๔ ชั่วโมง เท่ากัน แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมาไม่เท่ากัน บางคนได้บุญเพิ่ม บางคนได้ บาปอกุศลเพิ่มขึ้นในแต่ละวัน ฉะนั้นการที่เรามีความคิดว่า จะ ต้องมีชีวิตอยู่อีกยาวนานนั่นเป็นสิ่งที่เราคิดเอาเอง เพราะใน ความเป็นจริงแล้ว อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน เราจะเดินทางออก จากร่างกายนี้เมื่อไรก็ไม่รู้ ชีวิตในโลกนี้สั้นนิดเดียว แต่ชีวิตหลังความตายนั้น ยาวนานนัก เราเหลือเวลาอยู่น้อยเต็มที ที่ว่าน้อยนั้นคือน้อย สําหรับการสร้างบุญบารมีให้ยิ่งๆ ขึ้นไป เพราะฉะนั้นเราต้อง ใช้เวลาที่เหลืออยู่น้อยนี้ สั่งสมความดีความบริสุทธิ์ทั้งทางกาย วาจา และใจให้เต็มที่ วรรค ว่า มีวาระพระบาลีที่พระผู้พระภาคเจ้าตรัสไว้ใน พราหมณ์- “ยสฺส กาเยน วาจาย มนสา นตฺถิ ทุกฺกต์ สํวุฒิ ตีหิ ฐาเนหิ ตมห์ พรูมิ พฺราหฺมณ์ ความชั่วทางกาย วาจา และใจของบุคคลใดไม่มี เรา เรียกบุคคลนั้น ผู้สำรวมแล้วโดยฐานะ ๓ ว่า เป็นพราหมณ์” การขจัดกิเลสอาสวะให้หมดสิ้นจากใจเป็นเป้าหมาย สูงสุดของการเกิดมาเป็นมนุษย์ เมื่อเราสามารถกำจัดกิเลส