ธรรมะเพื่อประชาชน : หน้า 467/581

ธรรมะเพื่อประชาช มหาเศรษฐีกา กวฬิยะ ๔๖๖ สรรพสัตว์ทั้งหลายต่างมีเวลาที่เสียไปวันละ ๒๔ ชั่วโมง เท่ากัน แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมานั้นไม่เท่ากัน บางคนได้บุญเพิ่มขึ้น บางคนได้บาปอกุศลเพิ่มขึ้น หากคิดว่า เราจะมีชีวิตอยู่อีกยาวนาน นั่นเป็นสิ่งที่เราคิดเอง เพราะในความเป็นจริง อนาคตเป็นสิ่งที่ ไม่แน่นอน เราไม่อาจรู้ว่าสังขารร่างกายนี้จะแตกดับเมื่อไร ชีวิตบนโลกใบนี้ไม่ยาวนาน แต่ชีวิตหลังความตายยาวนานยิ่งนัก เราเหลือเวลาอยู่น้อยเต็มที ที่ว่าน้อยนั้นคือ น้อยสำหรับการ สร้างบุญบารมี เพื่อทำพระนิพพานให้แจ้ง เพราะฉะนั้นเราต้อง ใช้เวลาที่เหลืออยู่น้อยนิดนี้ สั่งสมความดีให้เต็มที่ เพื่อความ บริสุทธิ์ทั้งทางกาย วาจา และใจ มีวาระพระบาลีที่ปรากฏใน อรรถกถา โลณกสูตร ว่า “ภิกษุทั้งหลาย บาปกรรมแม้ประมาณน้อยที่บุคคล บางคนทำแล้ว บาปกรรมนั้น ย่อมนำเขาไปนรกได้ บาปกรรม ประมาณน้อยอย่างเดียวกันนั้น บางคนทําแล้ว กรรมนั้น เป็นทิฏฐธรรมเวทนียกรรมที่ให้ผลในภพปัจจุบัน” เมื่อมนุษย์นําบาปกรรมใด กรรมนั้นย่อมส่งผลอย่าง แน่นอนเพียงแต่จะส่งผลเร็วหรือช้าเท่านั้นและที่ไปทำอกุศลกรรม ต่างๆ เพราะกิเลสเป็นตัวบังคับใจให้เราทำกรรมทั้งทางกาย วาจา และใจ เมื่อทำไปจึงเกิดวิบากตามมา ซึ่งการส่งผลของกรรม